Co-ouderschap wordt vaak gezien als een luxe. Maar geloof me: dat is het niet. Zeker niet als moeder, parttime moeder. Telkens opnieuw moet je je hart afstaan en telkens opnieuw lijkt het alsof je geen goede moeder bent. Ze laten je zo voelen, iedere keer dat je wil communiceren over belangrijke dingen, want ja, ik heb de vader van mijn kind verlaten. En daarom ben ik “een slechte moeder”.
Terwijl ik echt alles probeer te doen om het vlot te laten verlopen.
Mensen verklaren mij gek dat ik zo “braaf” ben. Maar ik doe dit voor mijn kind, want mijn kind verdient de wereld. Dat wil echter niet zeggen dat het mijn hart niet breekt. Telkens opnieuw die wissels.
Oh god, waarom heb ik zo’n goed hart, denk ik dan. Als ik de verhalen hoor van veel anderen, ben ik echt braaf. Maar ja, mijn kind verdient dit.
Co-ouderschap met je ex-partner mag echt niet onderschat worden. Het is een vak apart. Samenblijven was echter nooit een optie, voor mij toch niet, maar daar moeten we toch niet voor afgestraft worden?
Ik hoop dat mijn kind gelukkig wordt. Dat is alles wat ik wil. En mijn liefste schat, ik mis je elke dag dat je er niet bent. Maar dit betert wel met tijd zeker? Of niet?