De utopie van het altijd gelukkige ouderpaar
Tot ik rond 20.00 uur de dochter toedekte en slaapwel kuste. Ik zag een dikke traan over haar wang rollen. “Ik wil niet dat jullie scheiden, mama.”
Ik viel compleet uit de lucht.
“Hu? Scheiden?”
“Ja, jullie hebben vanmiddag ruzie gemaakt en als jullie niet meer van elkaar houden, gaan jullie scheiden.”
“Maar schatje toch, wij houden wel nog van elkaar.”
“Waarom maken jullie dan ruzie?”
“Maar jij maakt toch ook soms ruzie met je broer?”
“Ja, maar wij gaan wel scheiden later.”
“Euh… hoezo?”
“Wij gaan toch elk in een ander huis wonen als we groot zijn?”
(Hier had ik niet van terug.)
“Hm… mja. Dat klopt. Maar mama en papa gaan níet scheiden. Ook mensen die van elkaar houden, maken soms ruzie. En daarna worden ze weer vriendjes.”
Ze leek niet helemaal gerustgesteld, maar even later viel ze toch in slaap.
Is het oké om ruzie te maken waar de kindjes bij zijn?
Het zette mij aan het denken: is het wel oké om ruzie te maken waar de kindjes bij zijn? Laat je hen zien dat grote mensen hun ruzies ook weer bijleggen of spaar je hen beter van ouderlijke discussies?
Ik dacht dat het goed was om mijn kinderen weg te houden van de utopie van het altijd gelukkige ouderpaar. Overal ter wereld wordt ruzie gemaakt, dus waarom zou je dat binnenshuis niet toelaten (zonder bommen en granaten welteverstaan)? Is een gezin geen minimaatschappij op zich?
Dilemma
Wij claimen niet de perfecte ouders te zijn en ik wil dat mijn kinderen weten dat falen mag. Maar toen ik mijn dochter ongerust en verdrietig in haar bed zag liggen, begon ik te twijfelen. Geen enkele ouder wil dat zijn kinderen vooral de ruzies onthouden uit hun kindertijd. En als je weet dat negatieve herinneringen langer blijven hangen dan positieve, is het gemakkelijk om te beslissen dat je alle discussies spaart voor na bedtijd.
Anderzijds wil je hen ook leren dat niet elke ruzie onmiddellijk leidt tot een scheiding. Of dat relaties niet altijd rozengeur en maneschijn zijn. Ik wil dat mijn kinderen conflicten leren oplossen, dus kan ik dan niet beter thuis tonen hoe dat kan?
Uiteindelijk draait het steeds om hetzelfde dilemma: bescherm je je kinderen best zo lang mogelijk voor ‘het harde leven’ of laat je hen er van jongs af aan al met mondjesmaat mee kennismaken?
Ik weet het niet.
En zo lang dat zo blijft, ploeter ik gezellig verder.
