Tijd voor een derde? Hell no!

Voor alle duidelijkheid: ik zie mijn kids graag. Doodgraag! Ik kan uren naar hun geklets luisteren en quality time met hen doorbrengen is mijn liefste bezigheid. Tot ik hoofdpijn krijg van het gezwets en verlang naar een paar uurtjes me-time of course.

Dankbaar

Ik prijs mezelf gelukkig voor het doormaken van 2 complicatieloze zwangerschappen – zonder ernstige ochtendmisselijkheid –, het hebben van 2 prachtige kinderen die gezond en gelukkig lijken te zijn en voor het hebben van net genoeg tijd, energie en geduld om ze groot te brengen. Die dankbaarheid zal nooit overgaan. En hoewel ik het zorgende over zo een klein lijfje kan missen, hoewel ik helemaal smelt als ik Lio nog eens als mijn “babyworm” mag behandelen, ik nog harder smelt als ik pasgeboren baby’s zie en ik gerust wil babysitten voor heel Tongeren en omstreken die een pasgeborene te leen hebben, toch pas ik voor een derde.

Want ik ben ook nog dankbaar voor andere dingen. Zoals voor het feit dat ze allebei zelfstandig genoeg zijn om in een speeltuin of het zand te spelen zonder dat mama hun handje hoeft vast te houden en dus van op het terrasje een oogje in het zeil kan houden op een zomeravond op vakantie. Dankbaar voor het niet langer hoeven te zeulen met zware luiertassen vol flessen, spenen, luiers, speelgoed, reservekledij voor hen en mij en een halve apotheek voor het geval dat er rampen moesten gebeuren. Zodat ik nu dus terug de straat op kan met één van mijn 20 handtassen om er een 21ste te gaan kopen.

Niet het type om zwanger en moeder zijn te verheerlijken

Bovenal ben ik dankbaar voor de tijd en ruimte voor het herontdekken van mezelf als vrouw. Echte pur sang moederkloeken, vergeef me mijn uitlatingen, maar ik ben nooit het type geweest om het zwanger en moeder zijn te verheerlijken. Tuurlijk is het geweldig om zo een mensje in je te voelen groeien en is mijn belangrijkste en meest bevredigende taak het opvoeden van die 2 reuzescampi’s die ooit in mijn buik woonden. Maar die keizersnedes heb ik nooit erg gevonden, ik denk echt niet dat ik ze liever zou zien als ze wel met de nodige arbeid ter wereld waren gekomen. Borstvoeding heb ik nooit echt overwogen – waarom weet ik zelf niet, shame on me, en een stay-at-home mom worden is never nooit niet aan mij besteed.

Ik hou namelijk van mijn nine-to-five met net genoeg speelruimte om er op alle belangrijke momenten voor hen te kunnen zijn. Ik laat ook netjes alles vallen als ze ziek zijn en zal als een leeuwin voor ze strijden als ze dat nodig hebben. Maar ik wil ook groeien in mijn eigen talenten en deze verder ontdekken en uitbouwen. Dus wil ik mijn kinderen ook leren voor zichzelf te strijden zodat ze niet het gevoel hebben mij altijd nodig te hebben. Ik stel mijn lichaam volledig tot hunner beschikking bij ziek zijn, droef zijn of gewoon knuffelig zijn, maar wil ook de tijd om dat lichaam terug in vorm te krijgen. Dat het terug sterk mag aanvoelen en niet alleen zacht, dat ik er terug mee kan doen wat ik wil en dat ik mijn lijf van 6 jaar geleden weer begin te herkennen.

Ik geniet ook van tijd voor mezelf

Ik geniet van het shoppen van kinderkledij, roze voor de diva, stoer voor de showman en kan gillen van contentement als er weer een nieuw seizoen aankomt of nieuwe maat de shoptijd inluidt. Maar net zo goed kan ik genieten van shoptijd voor mezelf en word ik ook nog vrolijk van een nieuw paar sandalen of een kleedje in de solden – of niet… meestal niet. Dat ze zichzelf stilaan leren aankleden en mijn inbreng beperkter wordt, is ook meegenomen. Zo zie ik er op een feestje of uitje ook nog eens uit alsof ik niet recht uit mijn grot gekropen kom.

Ik hou van de nachtrust die ze me gunnen als ze niet ziek zijn en geen nachtmerries hebben. En als ze toch eens een moeilijk momentje hebben wordt dat met de mantel der liefde – en een portie gemopper – bedekt. Maar net zo goed hou ik van de nachten dat ze ergens logeren zodat papa en mama quality time kunnen hebben of op de lappen kunnen gaan.