Als de chronische vermoeidheid je weerstand ondermijnt
Er komt geen einde aan
Als je kind ziek wordt maar het slaapt normaal wel door dan is dat een tegenvallertje. Maar wij slapen zo al niet. Dus een ziek kind maakt die rat race een beetje onmogelijk. 'Schakel dan toch gewoon hulp in?' Maar hoe 'gewoon' is het om telkens je ouders of vrienden om een gunst te vragen?
Als moeder voel ik mij dan een beetje mislukt, want waarom kan ik niet voor mijn eigen kindjes zorgen? Tot de thermometer 39,5 aanwijst en mijn hoofd tolt. Elk klein virusje zet zijn klauwen in mijn vermoeide lijf. En we zien er voorlopig geen einde aan komen met twee kleintjes onder de 3.
Ik ben dus niet alleen?
Ik probeer te telewerken om mijn werkgever tegemoet te komen. Maar eigenlijk voel ik me te slecht om te werken. Vitaminekuren, heel gezond eten… maar eigenlijk wil ik één ding en ik kom er niet toe: slapen. Mijn ouders halen de baby op. 'Broer is op vakantie he, mama?' vraagt mijn peuterdochter de volgende dag. 'Ja schat, dat is juist' en diep vanbinnen huil ik een beetje. Het voelt zo fout om die beslissing te nemen.
Tot er op straat een oude collega opmerkt dat ik zo scherp sta en toch wat bleek zie. Na een paar minuten koetjes en kalfjes bekent ze dat ze een paar maanden thuis zit: 'op'. Niet eens mentaal maar volledig lichamelijk op. 'En nu moet ik echt weg want ze komen mijn ijzerspuiten zetten!'. Ik slik. Dus ik ben niet alleen? Waarom aarzelen wij altijd zo om dat aan elkaar toe te geven?
Chronisch slaaptekort kan je echt ongelofelijk ziek maken. En ja je moet meer ziektedagen nemen, onbetaald verlof inzetten om een ziek kind op te vangen of om de haverklap de grootouders bellen. Maar dit doe je omdat het niet anders kan, niet omdat je minder gemotiveerd bent als mama of werknemer. Het is al zwaar genoeg zo. Dus ik stop met mezelf die druk op te leggen om het voor te stellen alsof het een eitje is.
