Lieve schat, sorry dat jij vaak het slechtste van mij krijgt

Soms krijg ik niet gedaan wat ik die dag op mijn planning had staan. Soms ik heb deadlines, maar doordat onze dochter niet wilde slapen moet ik die ’s avonds nog zien te halen. Daar gaat dan de ontspannen avond die ik zo hard nodig had. 

Soms zit ik zo boordevol frustraties dat ik het gevoel heb spontaan te kunnen exploderen als ik die gevoelens niet uit. En dan word jij mijn onbewuste doelwit. Klinkt dat herkenbaar? 

Je komt thuis na een lange dag werken, en je ziet mij uitgeput en chagrijnig, terwijl ik een jengelende peuter in je armen duw. Voordat je zelfs maar kunt vragen hoe mijn dag is geweest, ben ik al begonnen aan een opsomming van wat jouw dochter (want ja, op dit punt is ze altijd van jou) vandaag allemaal heeft uitgespookt, hoeveel rommel ik heb moeten opruimen (en opnieuw heb moeten opruimen) of hoeveel werk er nog op mij ligt te wachten voor als ze in haar bed ligt. 

En als ze dan eindelijk (eindelijk!) slaapt, vind je mij languit in de sofa terwijl ik wezenloos naar de televisie zit te staren of even mijn ogen sluit. Je probeert naast me te komen zitten en me te knuffelen, maar ik duw je weg en mompel ‘Het spijt me, ik heb écht even een minuutje nodig waarbij niemand me aanraakt of iets van me verwacht.’ 

Of wat dacht je hiervan? Nog voordat je thuis bent, bel je even op om te informeren hoe het met ons gaat. Wat je dan niet weet, is dat ik een ellenlange discussie achter de rug heb over het opruimen van speelgoed en dat mijn geduld OP is. ‘Wat?’, zeg ik dan geïrriteerd als ik de telefoon opneem. ‘Ik ben nogal druk bezig nu, kan het wachten?’ Je probeert te informeren naar wat we die avond gaan eten of wat we dat weekend gaan doen, maar ik snauw ‘Ik kan nu niet nadenken!’ en dan moet ik ophangen omdat onze dochter begint te huilen omdat ze haar vierde prinsessenjurk van de dag niet aan mag. 

Ook al vind ik het absoluut niet leuk, maar al te vaak krijg jij het slechtste van mij. De overgebleven restjes van mijn energie, zonder vreugde of warmte. Simpelweg omdat al mijn geduld, wilskracht en energie opgebruikt zijn tegen dat jij thuiskomt. Of omdat het moederschap soms een allesverterende factor kan zijn die me met weinig achterlaat om nog aan iemand anders te geven. 

Hoe boeiend deze levensfase op sommige vlakken ook mag zijn, tussen jou en mij is het soms als een koude winter. Maar jij bent en blijft altijd de man van wie ik houd. 

Dus ik wil dat je weet: 

Ik houd nog altijd van jou. Tegen de tijd dat jij thuiskomt, voelt mijn genegenheid soms gewoon opgebruikt. Ik heb de hele dag geknuffeld, gedragen en getroost. Soms voel ik me dan gewoon te veel aangeraakt en ben ik wanhopig op zoek naar een paar momenten rust, zonder menselijk contact. Maar ik smeek je: geef niet op. Ik heb je op zoveel manieren nodig, inclusief je affectie. Geef mij wat tijd om bij te komen en op te laden en dan ben ik er weer voor jou.  

Ik houd nog altijd van jou. Tegen de tijd dat jij thuiskomt heb ik driftbuien doorstaan en is mijn geduld op. Jij voelt dan soms als een veilige plek om die frustraties er even uit te laten. En als gevolg krijg je sarcastische opmerkingen naar je hoofd geslingerd of barst ik uit. Ik heb geen excuus – en ik ben er absoluut niet trots op. Maar ik vraag je om geduld. En ik vraag je om ook mij graag te blijven zien. 

(Misschien is het tijd om dat weekendje weg samen eens in te plannen, zodat we allebei even kunnen uitrusten?) 

Ik houd nog altijd van jou. Ik zou dit alles nooit zonder jou willen doen. Je bent de maan en de sterren voor ons, en dit gezin zou niet compleet zijn zonder jou. 

Ik voel me vereerd om te zien hoe jij de man en de papa bent geworden die je vandaag bent. Om te zien hoe ons gezin is geworden wie we vandaag zijn. En ik ben zo blij met jou aan mijn zijde. Dus vergeef me dat je het soms moet doen met de restjes van mij die ’s avonds overblijven … 

Vrij naar Mother.ly