Mama zkt partner

Wat niemand je vertelt, is dat daten wel heel anders gaat op je dertigste dan op je twintigste. Plots moet ik voor mezelf uitmaken of ik iemand in mijn leven wil met of zonder kinderen. Moet ik nadenken of ik al dan niet zelf nog (extra) kinderen wil. En waar ik op mijn twintigste slechts moest antwoorden op de vragen ‘wat studeer je’ en ‘ben je al lang single’ moet ik nu plots gaan verantwoorden dat ik gescheiden ben en mama van twee kinderen onder de twee jaar. 

Maar ik waag de stap. Met het enthousiasme van een giechelende tiener en de moed waarop mijn tweejarige de grote trap wil opklauteren, zet ik mijn Tinderprofiel online. Op voorhand vroeg ik alvast wat raad aan mijn volleerde swipe-vriendinnen. Wat is oké op datingapps en wat is een echte not-done? Vermeld ik in mijn bio (want zo heet dat kleine voorstellingsstrookje blijkbaar) dat ik kinderen heb, of laat ik dat terloops in een gesprek eens vallen? 

Na vele entertainende, grappige en ook wel wat verontrustende verhalen over het datingleven van mijn vrienden, verzamel ik alle tips en voilà: ‘Lotte goes Tinder’. Ik besloot uiteindelijk om meteen met de deur in huis te vallen. Foto van de jongens en mezelf in combinatie met de vermelding ‘twinmom’ in mijn bio; duidelijker kon ik niet zijn. 

Je komt nogal wat tegen op Tinder. Van mannen die jou na zin drie al als de perfecte moeder van hun toekomstig kind zien tot complete weirdo’s met ongepaste foto’s en opmerkingen. En dan heb je nog een andere categorie, de mannen op foto’s met schattige kindjes inclusief vermelding ‘not my kid in the picture’. 

Ik weet nooit goed of ik dan teleurgesteld of blij moet zijn. Ik vind het persoonlijk gemakkelijker, een man zonder kinderen. Waarschijnlijk ook wel omdat ik me heb voorgenomen om nooit meer plusmama te zijn, na veel hartzeer te hebben geleden in het verleden. Maar misschien zal een man met kinderen net beseffen wat de impact van een kind op je leven heeft? En kan ik wel aan iemand vragen waar ik zelf niet meer toe bereid ben? Namelijk iemand anders kinderen erbij te nemen? 

Naast mijn ‘Tinder-maagdelijkheid’ te verliezen, stond er nog iets op mijn single bucketlist: speeddaten. Met mijn vriendin onder de arm stap ik, in mijn mooiste jurk en vol zelfvertrouwen, het event binnen. Terwijl ik de ruimte scan en licht zenuwachtig in afwachting ben van mijn eerste ‘8-minuten-speeddate’, overloop ik nog even mijn ijsbrekers en grappige vragen om, indien nodig, de stukgelopen gesprekken levendig te houden. 

Eén vraag liet ik echter tot op het allerlaatste moment onbeantwoord. Vermeld ik in die kostbare 8 minuten dat ik kinderen heb? Net voor mijn eerste date plaatsneemt in de stoel tegenover mij, besluit ik het erop te wagen. Bij elke voorbijkomende date laat ik terloops vallen dat ik mama ben. Soms uit oprechte interesse in de man voor me, soms om een stilte te doorbreken, bij een andere op de vraag ‘wat doe je in je vrije tijd’. En laten we eerlijk zijn, soms hoopte ik dat ze daardoor zelf het gesprek wilden afronden.

Nadat ik mijn wel erg aantrekkelijke speeddate nr. 3 het perfecte antwoord hoor geven op de vraag ‘wat kies je op restaurant: een voorgerecht of dessert’, drop ik even het ‘kinderbommetje’. Met een bang hart zie ik zijn enthousiast gezicht plaatsmaken voor een van pure angst en paniek. Weg sfeer, date gedaan. Veel meer dan de woorden ‘maar ik ben zelf nog een kind’ kwamen er niet meer uit uit de bleek getrokken, teleurgestelde jongeman. Mocht de speeddate avond geen openlucht event zijn geweest, was hij zo hard door de deur gelopen dat het een manvormig gat in de deur had achtergelaten. 

Het is een rollercoaster, met veel ups en downs, dat daten als mama. Maar laten we eerlijk zijn, het is gewoon altijd een rollercoaster. Of je nu mama, twintiger, veertiger of grootmoeder bent. 

En voor diegene die zich afvragen wat het perfecte antwoord op mijn speeddate vraag was, hij antwoordde ‘dessert, standaard bestel ik chocolade moelleux’.