Mijn man sloot me buiten omdat ik niet met hem naar bed wilde

Ik ben 3 maanden geleden bevallen van ons eerste kindje. Het was een pijnlijke bevalling, en sindsdien heb ik me nog geen enkel moment zelfs maar een béétje mezelf gevoeld. Ik ben moe, heb nog regelmatig pijn en ook mentaal ben ik nog niet de oude. Ik zit niet goed in mijn vel en dagelijks rolt er wel een traantje. Of meer. Seks is zowat het laatste waar ik op dit moment aan denk. Logisch, zou ik denken… Maar mijn man denkt daar helaas anders over. Hij toont weinig begrip voor de situatie, en vindt dat hij intussen al lang genoeg gewacht heeft. 

Buitengesloten

Ongeveer een maand geleden, dus twee maanden na de bevalling, escaleerde het plots. Op een middag, toen de baby sliep, maakte mijn man het heel duidelijk dat hij wel ‘zin’ had. Hij probeerde mijn kleren uit te doen, maar ik zei hem dat ik er niet klaar voor was. Toch ging hij verder. Hij trok mijn kleren uit en nam me meer naar de tuin. Hij zei dat hij er genoeg van had, dat ie het beu was dat ik hem telkens bleef afwijzen en dat het maar moest stoppen. Hij zou me pas binnenlaten als ik eindelijk met hem naar bed zou gaan. En toen sloot hij de deur…

Daar stond ik dan, helemaal naakt in de tuin. Gelukkig is onze tuin volledig afgesloten en kon niemand me daar zien staan, maar toch… Ik voelde me zo alleen. Ik probeerde weer naar binnen te gaan, maar mijn man blokkeerde de deur. Hij bleef me om seks vragen. Uiteindelijk ben ik gebroken… Ik had het gevoel dat het de enige manier was om uit de situatie te komen, dus heb ik toegestemd. Wenend vertelde ik hem dat het oké was. Hij liet me weer binnen en nam me meteen mee naar bed. Ik bleef de hele tijd stil liggen. De tranen bleven maar komen. 

'Sorry, maar...'

De rest van de dag heb ik niet meer tegen hem gepraat. Pas enkele dagen later zei mijn man dat hij zo niet had moeten reageren. Hij heeft zich verontschuldigd, maar zei er wel meteen bij dat hij bepaalde behoeften heeft en dat hij wel verwacht dat ik hem daarin tegemoet kom. Hij zei ook dat het tijd was om weer vaker intiem te zijn. Maar ik ben er nog steeds niet klaar voor. Zeker niet na wat er vorige maand gebeurd is. 

Mijn plicht?

Sindsdien vraagt mijn man geregeld om seks te hebben, elke avond in bed en zowat elke keer als ik onder de douche sta. Ik wijs hem telkens af, maar ik merk dat het voor hem steeds moeilijker wordt om te aanvaarden. Maar ik kan het niet. Nog niet. Een ik weet niet wanneer ik er weer klaar voor zal zijn. Het heeft tijd nodig. 

Mijn man zegt dat het voor hem ook moeilijk is. Dat hij zijn best doet om mij te begrijpen, maar dat dit niet normaal is. Hij vindt dat het mijn plicht is als echtgenote om intiem te zijn. Ik weet dat hij naar porno kijkt, maar ik heb er niets van gezegd. Ik heb er tegen niemand iets van gezegd, van deze hele situatie niet. Ik voel me zo verward, verdrietig en beschaamd. Soms twijfel ik: ligt het aan mij? Scheelt er iets met mij omdat ik hier momenteel geen behoefte aan heb? Moet ik toch maar gewoon toestemmen en wordt het dan vanzelf weer beter? Ik weet het niet…
 

BRON: vrij vertaald naar REDDIT