Neem dat het genoeg is. Wij single ouders verdienen applaus, uhu, en een groot, met een staande ovatie. Kunnen we dat even regelen? Want nu heb ik er toch echt genoeg van. Waarom worden wij altijd als de grootste dutskes afgeschilderd?
Na weer weken van heel veel kritiek en ons vooral weer in dat ene sukkelvakje te duwen, ben ik vanmorgen opgestaan en dacht ik: laten we er een topdag van maken! Want als single mama zijn de meeste van mijn dagen met mijn dochter topdagen. Wij lachen, wij maken plezier, wij genieten van ons leventje - want dat leventje is ook echt helemaal naar onze wensen samengesteld. En geloof me: soms is dat een heel grote plus!
Ik denk dat mijn dochter nog maar enkele dagen oud was en dat ik al kritiek kreeg. Eigenlijk was ik nog maar amper bekomen van de bevalling en had ik vooral pijn, want bij het aanvangen van haar leven was mijn dochter haar eerste wapenfeit mijn staartbeen versnipperen. Toch stond ze daar, de dame van Kind en nog wat, met alleen maar vooroordelen, dure termen en mogelijke risico's.
Na negen jaar zijn er al heel wat risico's en struggles geweest, maar gek genoeg geen enkele van het lijstje dat zij toen aframmelde. En waarom klopte dat lijstje niet? Omdat je toch simpelweg niet kan weten hoe het leven van iemand gaat verlopen? Maar dat geldt voor iederéén, voor elk gezin, in elke mogelijke samenstelling.
Ook op school, via die ondersteunende centra, krijg je vaak het theorieboek op je bord. En na negen jaar ken ik de theorie, laat dit een geruststelling voor iedereen zijn. Je hoeft het me niet meer uit te leggen, ik ben mee! Maar mogen wij ook gewoon ons eigen verhaal schrijven? Zoals tweeoudergezinnen dat wel gewoon mogen? En als ik een bezorgdheid uit over mijn dochter, zou je dan willen luisteren en niet alles op het eenoudergezin afschuiven? Mijn kind struggelt ook wel eens, net zoals alle andere kinderen, maar er wordt dan niet geluisterd, er wordt enkel naar mij gekeken, want oei oei oei, er is enkel een mama... (Terwijl ik dit typ zucht ik diep en draai ik hard met mijn ogen.)
Onlangs kreeg ik van een pas afgestudeerde 'deskundige' van 22 te horen wat ik allemaal fout deed in mijn opvoeding. Mijn dochter was zo duidelijk te zelfstandig en dat zou ontwikkelingsproblemen geven ... Uhu ... Mocht er nu morgen een partner naast me zitten, dan nog zou ik graag hebben dat mijn kind me helpt in het huishouden. Maar goed de weken na dit gesprek kon ik alleen maar twijfelen aan mezelf en aan alles wat ik deed. HELP! Waarom doen ze dit? Waarom worden wij zo hard bekritiseerd?
Gisteren gingen wij een nieuwe zetel kiezen. En ja, over die aankoop denk je wel even na als single moeder, dat klopt. Maar als tweeoudergezin niet? Gooi je dan het geld gewoon zonder nadenken uit het raam? Nu goed, mijn dochter en ik kozen een nieuwe zetel. We spraken een medewerker aan want we hadden enkele vragen, zegt die me dat hij nu nog nooit had gezien dat de mening van het kind gevraagd wordt. Euh, ze is negen, ze mag toch zeggen wat ze mooi vindt en wat niet? Binnenkort is het een puber, ze gaat waarschijnlijk driedubbel zoveel tijd in die zetel spenderen als ik. Ja, dan mag zij ook vinden dat die zetel goed zit. Haar toekomstig lief moet bij eventuele klachten dan meteen ook bij haar zijn als hij of zij vindt dat de zetel niet comfortabel is :-).
Hoe kan je als ouder nu zelfstandige wezens maken als je ze nooit in iets betrekt? Dus ja, ik bestelde een groene zetel, want dat koos zij en ik vind dat helemaal prima. Er is al genoeg zwart en wit in de wereld ;-).
Dus bij deze mijn voorstel, single ouders, mag dit de dag zijn dat we stoppen met twijfelen aan onszelf? Laten we ons vanaf nu voor altijd meer dan goed genoeg vinden en de meest krachtige van alle ouders - want wij doen het 24/7 op ons eentje! En laten we gewoon vertrekken als iemand ons van het tegendeel wil overtuigen ;-). En alle andere lezers, zonder kinderen, uit een tweeoudergezin, neem nu je telefoon en stuur een bericht naar die single ouder die je kent en vertel waarom jij hem of haar fantastisch vindt. Het zal hun dag maken!
Vaak compleet zonder reden stuurt de mama van de beste vriendin van mijn dochter me zo’n bericht, opbouwend in plaats van afbrekend. Wel, niets kan me gelukkiger maken. Dankjewel trouwens aan haar :-).
Laten we opbouwen in plaats van af te breken. En als er toch een single ouder voor je neus struggelt, help dan in plaats van je mening te uiten. Want iedereen struggelt wel eens, of je nu alleen of samen bent.
En wereld van zachtheid, liefde en support, dat is de wereld waarin ik hoop dat mijn dochter mag opgroeien. En die dochter van mij, die doet het goed en die is trots op haar mama. Ok ben een mooi voorbeeld voor haar. Het enige wat ik wel verwacht, is dat ze ooit een standbeeld voor me maakt, want dat verdien ik!
Ziezo, dat is er ook weer even uit. Geniet verder van deze mooie dag en zie elkaar graag!
