Papa is bezorgd: ‘Mijn zoon is racistisch en homofoob’

Zes jaar geleden is mijn vrouw overleden. We hadden 4 kinderen: twee dochters van 16 en 9 en twee zonen van 13 en 11. Vorig jaar ben ik hertrouwd met een vrouw die ook haar man verloren is en eveneens vier kinderen heeft: twee zonen van 13 en 12 en een meisjestweeling van 9. Samen hebben we nog een zoon van 9 maanden. Een drukke bende dus, want alle kinderen wonen volledig bij ons.

Goede band

Mijn 13-jarige zoon, Jens, en de 13-jarige zoon van mijn vrouw, Brent, hebben de sterkste band van alle kinderen. Mijn vrouw en ik hebben elkaar ook via hen leren kennen, omdat ze toevallig samen naar een sportkampje gingen. We zijn aan de praat geraakt, na 2,5 jaar daten gingen we samenwonen en vorig jaar zijn we getrouwd. Jens en Brent zijn sindsdien onafscheidelijk en halen het beste in elkaar naar boven.

Mijn 11-jarige zoon, Hannes, heeft echter nooit goed overweg gekund met zijn broer Jens of zijn plusbroer Brent. Ze hebben totaal verschillende persoonlijkheden. Jens is extravert en heeft Brent geholpen om uit zijn schulp te kruipen. Beide jongens zijn fervente sporters en zijn populair op school. Hannes daarentegen is meer introvert, speelt videogames met vrienden, zit veel op zijn kamer en leest strips of kijkt wetenschapsvideo’s, allemaal dingen die Jens saai vindt.

Hannes heeft de laatste tijd steeds vaker ruzie met Jens en Brent. Hij noemt hen irritant en bespot ze regelmatig. We hebben hem daar al voor gestraft, maar het leek hem niets te schelen.

Grensoverschrijdend gedrag

Deze keer ging hij echter veel te ver tegenover Arne, de 12-jarige zoon van mijn vrouw. Mijn vrouw en haar kinderen zijn van Japanse afkomst en kunnen ook Japans spreken. Jens is de enige van mijn kinderen die de taal heeft geleerd. Hij en Brent proberen ook hun vrienden wat Japans te leren, zodat ze op school kunnen praten zonder dat anderen het begrijpen.

Arne is homoseksueel en heeft een heel vrouwelijk kantje. Hij is meestal bij de meisjes, houdt van make-up en is een echte Swiftie. Hij was al vanaf de kleuterklas regelmatig verliefd op jongens. 

Gisteren kwam Arne thuis met een jongen die hij al een hele tijd kent. Ze keken samen naar Close, zijn favoriete film. Mijn vrouw en ik waren bezig met schoonmaken toen Arne ons riep. Hij vertelde dat Hannes was binnengekomen en vroeg waarom ze een "fl*kkerfilm" keken.

Hannes zou ook gezegd hebben: “Hoe kun je de film trouwens zien met die spleetogen?” Terwijl hij dat zei, was hij volgens Arne ook een FaceTime gesprek met zijn vrienden aan het voeren.

Toen we Hannes met zijn gedrag confronteerden, lachte hij het weg en zei hij dat Arne “te gevoelig” was.’

Gestraft

Omdat we dachten dat zijn vrienden hier misschien invloed op hadden, namen we zijn telefoon af. Normaal kijken we niet op de telefoons van onze kinderen, maar deze keer deden we dat wel. We troffen afschuwelijke berichten aan: het gebruik van grove scheldwoorden, allerlei homofobe, racistische en seksistische memes. We schrokken en waren woest tegelijk. We wisten echt niet dat hij zóveel haat in zich had, en dat al op 11-jarige leeftijd! Dat baart mij enorme zorgen…

We hebben Hannes voor onbepaalde tijd gestraft en zijn telefoon afgepakt. Maar verder weten we niet meer wat doen. Mijn vrouw belde haar ouders voor advies, maar hun reactie heeft ons totaal verrast. Ze zeiden dat we hem niet moesten straffen, omdat hij ons dan alleen maar meer zou gaan haten. Ze vonden dat we gewoon een therapeut moesten zoeken en voorlopig niets moesten doen, anders zouden de spanningen in huis alleen maar erger worden.

Ze zeiden dat Hannes waarschijnlijk zo doet vanwege het trauma van het verlies van zijn moeder, en dat hij jaloers of bitter is omdat Jens en Brent zo'n hechte band hebben, iets wat hij zelf niet heeft met een van zijn (plus)broers of -zussen. Zijn we te streng geweest? Of moeten we net strenger optreden? Ik weet het echt niet…

BRON: vrij vertaald naar REDDIT