Ik vind het behoorlijk eenzaam om grotere kinderen op te voeden

Die kleine mensjes, die ooit constant aan mij hingen. Die me de hele tijd nodig hadden. Die me tot op het toilet achtervolgden. Die de hele tijd riepen “Mama, kijk dan!” Die alleen MIJ wilden …

Tja, die kleine mensjes worden groot nu. Ze groeien weg van me. En plots is er alleen nog een soort “bijrol” weggelegd voor mij. Ze hebben me nog altijd nodig, ja. Maar op een andere manier. 

Het is nu mijn belangrijkste taak om Taxi Mama te spelen. Naar hun verhalen te luisteren. Hun tienerbuien, hun drama, hun pijn en hun angsten te aanhoren. En ondertussen zit ik me de hele tijd af te vragen of ik het wel goed doe. Of het wel goed gaat met hen. 

Een paar jaar geleden kon ik hun problemen nog oplossen met een knuffel of een lekker vieruurtje, en kreeg ik natte, slordige kusjes terug omdat mijn rol als MAMA het middelpunt van hun wereld was.

Maar nu heb ik alleen maar het gevoel dat ik in de weg zit. Dat ik zaag. Dat ik saai ben. 

Ik doe echt mijn best om hen goed op te voeden. Om hen verantwoordelijkheid bij te brengen. Hen te laten leren van de gevolgen van hun beslissingen. Ik zeg dingen als: “Heb je je taak op tijd ingediend?”, “Is je kamer opgeruimd?” of “Je weet dat je telefoon ’s nachts beneden moet liggen!” 

Knuffels zijn tegenwoordig zeldzaam. Als ik er al één krijg, dan is het met slappe armen en weinig enthousiasme. Maar veel vaker word ik getrakteerd op een oogrol, een diepe zucht of een ‘Pffff, mama, serieus!’ 

Ik zou liegen als ik zou beweren dat ik me soms niet eenzaam voel. 

Niet dat ik echt alleen ben natuurlijk, want de kinderen zijn er wel nog. En hun rondslingerende sokken. En de lege verpakkingen overal in huis. En mijn gedachten worden nog altijd onderbroken door een stroom vragen. Of afleidingen. Of de zoveelste discussie. Of de dringende oproep waar de oplader nu weer gebleven is. Of het voortdurende gezeur dat er niets lekkers in huis is. 

Soms krijg ik gelukkig nog eens een grote glimlach te zien. Als ze mij spotten vanop het sportveld bijvoorbeeld. Of als we ’s avonds laat nog samen iets zitten te eten en napraten over een wedstrijd of samen naar filmpjes kijken. Een ander soort ‘Mama, kijk dan!” 

Dat zijn de momenten die ik koester en opsla. Maar toch voel ik me soms eenzaam.

En jij misschien jij ook wel … Weet dan dat je niet alleen bent! 

Vrij vertaald naar Mikala Albertson, MD – Her view from home