Lieve ouders, kunnen we het even hebben over opmerkingen over het uiterlijk van tieners?

En het gebeurt zó vaak. Mijn zoon krijgt regelmatig te horen:

“Jij mag ook wel wat meer eten, haha!” 

Ik hoef er geen tekening bij te maken dat die ‘haha’ voor hem allesbehalve luchtig aanvoelt. Dat zulke opmerkingen hem onzeker maken. 

Of: “Amai, jij moet duidelijk ook je groeischeut nog krijgen!” – weer met die lollige toon die het zogezegd onschuldig maakt. Maar dat maakt het niet minder kwetsend.

En dan mijn dochter, die een stukje neemt op een familiefeest, en een nonkel die luid roept:

“Oei oei, pas maar op met al dat lekkers!” 

Dat is geen grapje. Dat is vernederend. En pijnlijk. 

Waarom doen we dat? Waarom voelen volwassenen zich vaak zo vrij om iets te zeggen over het lichaam van een ander – en dan vooral dat van een opgroeiend kind? 

Zijn we ons wel bewust van wat we aanrichten met zulke zogenaamd ‘onschuldige’ opmerkingen? We leven in een tijd waarin jongeren al genoeg druk ervaren om er op een bepaalde manier uit te zien. Sociale media, modebeelden, groepsdruk – het is overal. Laat ons alsjeblieft niet zélf nog bijdragen aan hun onzekerheid. 

Tieners zijn in volle ontwikkeling. Fysiek én mentaal. Hun zelfbeeld is vaak broos, hun zelfvertrouwen wankel. Eén enkele opmerking, hoe onschuldig die ook bedoeld is, kan blijven rondspoken in het hoofd van een tiener en blijven knagen.

Dus mag ik iets vragen, van ouder tot ouder? Stop alsjeblieft met opmerkingen maken over het uiterlijk van kinderen. Geen opmerkingen over hun gewicht. Over hun lengte. Over hun huidskleur, haarkleur, lichaamsbouw of wat dan ook. 

Als je toch iets wil zeggen, zeg dan dat ze er stralend uitzien. Dat ze grappig zijn, slim, vriendelijk, creatief of moedig. Dát zijn de dingen die ertoe doen. 

Want als we het als volwassenen al niet kunnen laten om kwetsende opmerkingen te geven, hoe kunnen we dan verwachten dat hun leeftijdsgenoten dat wél doen?