Mijn man heeft ADHD – moet ik dan maar automatisch de mentale manager van het gezin zijn?

Ik weet al dat hij ADHD heeft vanaf het begin van onze relatie. Hij kreeg als kind al die diagnose en had alle klassieke kenmerken: hyperactiviteit, impulsiviteit en moeite met organiseren. 

Sommige van die eigenschappen zijn net dingen waar ik enorm van ben gaan houden. Zijn spontaniteit maakt van hem bijvoorbeeld de perfecte speelkameraad voor onze dochter. Of ze nu ineens met haar Playmobil wil spelen of verkleed als Belle door het huis wil dansen – hij schakelt moeiteloos mee. Zijn brein werkt snel, creatief en out-of-the-box. Dat komt niet alleen van pas in zijn werk, maar ook thuis als we tegen onverwachte situaties aanlopen. 

Maar er zijn ook uitdagingen. Vergeetachtigheid, chaos in zijn hoofd, snel afgeleid zijn – dat zijn dingen waar hij zelf mee worstelt, en ik eerlijk gezegd soms ook. Toen we nog met z’n tweeën waren, waren die dingen goed te overzien. Dan hielp ik hem zijn afspraken te onthouden of herinnerde ik hem eraan dat de vuilnis nog buiten moest. Het was soms irritant, maar we vonden er onze weg in.

Maar alles veranderde toen we ouders werden.

Pas na de geboorte van onze dochter hoorde ik voor het eerst de term default parent – de ouder die automatisch de eindverantwoordelijkheid draagt voor alles rondom het gezin en huishouden. Omdat we allebei werken en de opvoeding echt samen wilden doen, dacht ik: bij ons zal dat wel meevallen. We delen die verantwoordelijkheid gewoon. Maar ik had het mis.

Wat me het meest verraste aan het ouderschap, was de zogenaamde mental load of mentale last. Dat is al het onzichtbare werk: het bijhouden van afspraken, plannen van opvang, nadenken over maaltijden, het mentaal managen van de behoeften van iedereen in huis. In hetero-relaties komt die last maar al te vaak terecht op de schouders van de moeder. En bij ons, mede door de ADHD van mijn man, kwam die volledig op mij terecht.

Het is nooit een kwestie van onwil geweest van zijn kant. Hij is allesbehalve lui of ongeïnteresseerd. Maar zijn brein werkt gewoon anders. Een berg wasgoed kan hij gerust een week negeren, terwijl ik die al bij het passeren wil aanzetten. Als ik hem erop wijs, dan doet hij het wel – maar het feit dát ik moet herinneren, is precies die extra mentale last waar het om draait.

We zijn nu bijna drie jaar ouders, binnenkort krijgen we een tweede kindje. Maar de ultieme oplossing heb ik nog niet gevonden. We praten er veel over, ik bespreek het in therapie, en ik probeer steeds de balans te vinden tussen hem enerzijds te waarderen voor zijn inzet en anderzijds van hem te verlangen dat hij mentaal meer zou ‘meedragen’.

Waar we nu staan? Er zijn veel gesprekken. Veel reminders. En ik moet leren accepteren dat onze hersenen niet op dezelfde manier werken. Hij wíl echt wel bijdragen – alleen moet ik hem soms heel duidelijk zeggen hoe en wanneer. En hoewel het soms voelt alsof ik de zwaardere last draag, ben ik toch dankbaar dat hij die last op zijn minst wíl helpen dragen – ook al moet ik hem die dan af en toe expliciet overhandigen.

Vrij naar Scary Mommy