Een tiener vertelt: ik zou ZO graag in de jaren 80 kind geweest zijn

Alles was simpeler

Geen gezeik met je telefoon die ontploft van de meldingen. Geen Insta waar je uren zit te scrollen om je daarna crap te voelen omdat je denkt dat iedereen z’n leven perfect is behalve jij. In de jaren '80? Je had gewoon vrienden in het ECHT. Je belde iemand op zo’n telefoon met een DRAAISCHIJF of je fietste gewoon langs.

Je hoefde niet “online” te zijn

Niemand kon je zomaar 24/7 bereiken. Als je niet thuis was, was je gewoon weg. Niemand die “waar ben je??” spamt. Geen blauw vinkje stress. Dat lijkt me echt zoooo chill. Gewoon rust in je hoofd.

Cassettebandjes = vibe

M’n ouders hebben nog zo’n doos vol cassettes op zolder en ik heb serieus uren zitten luisteren. Alles kraakt een beetje, je moet terugspoelen met een potlood (ja echt) en het is zooooo retro dat het weer cool is. En dan mixtapes maken voor iemand die je leuk vindt? Da’s toch 100x liever dan een snap sturen van je voorhoofd met “wyd”.

Buiten = écht buiten

Ik vind buiten zijn leuk hoor, maar eerlijk? Ik zit vaak gewoon binnen op m’n telefoon. In de jaren '80 had je geen andere keuze. Je ging naar buiten, je deed domme dingen met je vrienden, je verveelde je kapot en daardoor gebeurden er random grappige dingen. Nu… als ik me verveel scroll ik gewoon. En nog een keer. En nog een keer. En dan voel ik me ellendig.

En die outfits??

Oké ja, het was soms echt cringe. Maar ook iconisch. Schoudervullingen, scrunchies, felle kleuren, gekke zonnebrillen… niemand boeide het. Nu moet alles “minimal”, “clean”, “beige aesthetic”. Mag het ook gewoon LEUK zijn?

Misschien romantiseer ik het. Maar soms denk ik: misschien waren mensen toen gewoon meer echt. Minder bezig met hoe ze overkwamen. Meer bezig met dingen doen dan dingen ‘posten’.

En ik zou dat best willen voelen. Al is het maar een dag.

* Geschreven door een tiener die soms haar gsm haat, maar hem toch nooit weglegt, met de hulp van haar moeder :-)