De onzichtbare worsteling van een kind dat zoekt naar zijn plek in zichzelf en de wereld eromheen…

We zitten midden in een onderzoekstraject omdat er een vermoeden is van ASS. De psychologische testen zijn afgerond, maar voor de officiële diagnose bij de kinderpsychiater moeten we nog ruim een jaar wachten. Dat is begrijpelijk, de wachtlijsten zijn immens, maar ook frustrerend, want zonder de ‘juiste’ papieren kunnen we geen aangepaste opvang regelen.

Te vaak hebben we hem ’s ochtends in tranen moeten achterlaten, smekend om thuis te mogen blijven. Elke keer breekt ons hart. Helaas hebben wij niet de luxe om onze vakantiedagen zo te verdelen dat hij gewoon thuis kan blijven. Dat doet pijn.

Je kind zo verdrietig zien is vreselijk; alles in je wil hem beschermen. Maar de dagen dat we naar kantoor gaan, zijn er geen andere opties.

Zijn grootste probleem met de opvang? Er is geen structuur, de kinderen mogen doen wat ze willen, er is dus geen houvast en laat dat nu net zijn wat hij zo hard nodig heeft… Hoe vaak we het ook aanhalen of bepaalde zaken vragen, er wordt geen rekening mee gehouden en dat is zo jammer, want hij is echt niet de enige bij wie het afscheid ’s ochtends bijzonder moeilijk valt.

Ik hoop dat er in de toekomst meer begrip en aandacht komt. Niet alleen voor hem, maar voor alle kinderen. Dat er echt geluisterd wordt. Dat elk kind kind mag zijn, op zijn of haar eigen manier. Dat ieder kind de erkenning en steun krijgt die het verdient.

Tot die dag knuffel ik mijn kinderen nog net wat langer. Zodat ze elke dag voelen dat ik hen zie zoals ze zijn én dat ik er altijd voor hen zal zijn.