Nu mijn kinderen volwassen zijn, kan ik zeggen: “Alles komt goed”

Ik heb drie volwassen kinderen van in de twintig, die ik alleen heb opgevoed. De jongste was 3 en de oudste 7 toen ze hun papa voor het laatst zagen. Hij was verslaafd aan cocaïne en heroïne en het duurde een paar jaar voordat ik vertrok. Alles wat je je maar kan inbeelden kwam erbij kijken, van financiële zorgen tot huiselijk geweld. Maar op het moment dat hij zich tegen de kinderen keerde, ben ik vertrokken. 

Ik had geen familie tot wie ik me kon wenden, niets. Er zijn periodes geweest waarin we dakloos waren, we verhuisden vaak, soms zelfs naar andere landen. We overnachtten soms zelfs in tenten in natuurgebieden, in een poging om ons te verstoppen omdat mijn ex ons probeerde te vinden en pijn te doen. 

Maar na verloop van tijd begon het beter te gaan met ons. Ik ging in therapie, concentreerde me op de opvoeding van de kinderen en probeerde genoeg te verdienen om ons enigszins te redden. We werkten allemaal hard: ook de kinderen deden klusjes wanneer ze maar konden, zodat ze ook een centje verdienden en we genoeg hadden om eten te kopen of de elektriciteitsrekening te betalen. 

Ondertussen gingen ze naar school en studeerden ze. Ik ging naar elk schoolevenement, moedigde hen op alle mogelijke manieren aan en probeerde oplossingen te vinden voor de dingen die ze wilden doen maar waar wij de middelen niet voor hadden. En bovenal hadden we vaste routines. Elke avond aten we bijvoorbeeld samen na het huiswerk en las ik ze een verhaaltje voor toen ze klein waren, of we gingen elke zaterdag naar de bibliotheek – dat soort dingen, waar we ook waren en hoe erg het ook was. 

Even doorspoelen naar vandaag. Ik was net aan de telefoon met mijn oudste. Hij heeft een job die hij geweldig vindt en is gaan samenwonen met zijn lieve vriendin die fantastisch kan koken – zijn grootste zorg op dit moment is dat hij daardoor te veel zal bijkomen. Mijn andere zoon heeft net zijn Master afgerond en is samen met zijn vriendin op zoek naar een job. Zijn vriendin belt me om advies te vragen over sollicitatiegesprekken en welke outfit ze daar het best voor kan dragen. En mijn dochter is bezig met haar doctoraat, zorgt voor vier huisdieren en komt dagelijks bij me langs omdat ze in de buurt woont. Ze is eigenlijk mijn beste vriendin. 

Ik schrijf dit niet allemaal niet alleen omdat ik overduidelijk enorm trots ben. Nee, het is omdat ik me realiseerde dat mijn kinderen alle drie aardige, zorgzame, goed opgeleide en hardwerkende volwassenen zijn. Ik was zó bang toen ze opgroeiden, want ik had niets – soms zelfs geen stromend water of een dak boven ons hoofd. Maar ik zette door. 

Ik zorgde ervoor dat ze leerden om hard te werken en consequent en ambitieus te zijn. Het is niet dat ik hen naar speciale scholen stuurde of dat ze één of andere fantastische coach hadden of zo. Nee, het waren gewoon kinderen die wisten wat mijn verwachtingen waren en die wisten dat ik trots was op hen, dat ik hen steunde en dat ik door vuur zou hen voor hen als ze me nodig hadden. En op de één of andere manier leek dat het allerbelangrijkste. 

Ik zeg niet dat het niet belangrijk is om al die andere dingen te bieden waar ouders zich zorgen over maken (net zoals ik zelf deed). Maar ik wil dat elke bezorgde ouder weet: je hoeft niet perfect te zijn. Je hoeft er alleen te zíjn. Op sommige momenten was dat het enige wat ik te bieden had: mijn aanwezigheid. Maar dat lijkt genoeg te zijn geweest om kinderen op te voeden tot volwassen met ambitie én empathie. 

Bron: Reddit