Ik vrees dat ons verschil in opvoeding op een dag de doodsteek zal zijn van onze vriendschap

Ik heb een vriendin die ik al jaren ken. We hebben dochters van dezelfde leeftijd, en in het begin was dat fantastisch. Het leek bijna vanzelfsprekend: twee mama’s die bevriend zijn, en twee meisjes die elkaar ook leuk vinden. Alleen … de laatste tijd is dat veranderd. De laatste tijd verloopt het allemaal behoorlijk stroef. 

De reden? Haar dochter kan een schat zijn, maar om eerlijk te zijn gedraagt ze zich minstens even vaak als een verwend nest. Ze commandeert iedereen in haar buurt, is brutaal en kan ronduit grof uit de hoek komen. Regels zijn er niet, grenzen worden niet gesteld en ik zie hoe mijn vriendin echt geen ruggengraat heeft tegenover haar dochter. ‘Ach, zo is ze nu eenmaal,’ zegt ze dan. Maar het frustreert me. Mateloos. Niet alleen omwille van mijn vriendin, maar vooral ook omdat mijn eigen dochter eronder lijdt. 

Waar ze vroeger stond te springen om samen te spelen, verzint ze nu steeds vaker een excuus. ‘Mama, ik vind het echt niet leuk als ze weer zo doet.’ En ik kan haar geen ongelijk geven. Ik zie hoe ze zich ongemakkelijk voelt, hoe ze zich klein maakt naast dat bazige gedrag. 

Meer nog, ik zie er zelf soms ook tegenop om samen met hen ergens naartoe te gaan. Voel me beschaamd als haar dochter weer alle regels aan haar laars lapt en straffeloos een klein monster uithangt. Dan springt ze uitdagend in een bloemenperkje, en is haar mama verbaasd dat een voorbijganger commentaar levert. Je zou denken dat ze zich dan opgelaten zou voelen, maar neen, ze vindt dat ze onterecht bekritiseerd wordt, want ‘het zijn toch kinderen zeker’. Ik kan wel door de grond zakken op zulke momenten. 

En dan komt de pijnlijke gedachte: wat als dit de doodsteek is voor onze vriendschap? Ik erger me aan het gedrag van haar dochter, maar meer nog aan het gebrek aan opvoeding erachter. Het voelt als een donkere wolk die steeds groter wordt. Ik wil mijn vriendin niet kwetsen, maar hoe lang kan ik dit nog negeren? 

Het is zo dubbel: de warmte van een jarenlange vriendschap, en tegelijk die koude kloof die tussen ons groeit door de verschillende manier waarop we onze kinderen opvoeden …