‘Ik zei mijn schoonmoeder dat zij verantwoordelijk is voor onze breuk’

Toen ik erachter kwam dat mijn man vreemdging, wist ik meteen: dit is het einde van onze relatie. Niet omdat ik koppig ben of niet vergevingsgezind, maar omdat ik mijn grenzen ken. En omdat ik mijn dochters wil leren dat zelfrespect belangrijker is dan het plaatje van een zogenaamd ‘perfect’ gezin.

Zo barstte de bom

Een paar weken geleden ontdekte ik dat mijn man me bedroog. Geen twijfel, geen discussie, de waarheid lag op tafel. Ik pakte onze spullen, nam de kinderen mee en vertrok. Geen dramatische confrontatie, geen woede-uitbarsting. Maar wel heel duidelijk: 'Dit huwelijk is voorbij. Laten we het netjes regelen voor de kinderen.’

Natuurlijk volgde het klassieke toneelstuk: tranen, smeekbedes, beloftes dat hij zou veranderen… ‘Het was een vergissing’, ‘Het betekende niets’, en ga zo maar door. Maar ik was klaar. Dit was geen impulsieve beslissing, dit was het resultaat van jarenlang investeren in iets dat uiteindelijk eenrichtingsverkeer bleek.

Zijn eigen vader deed ooit hetzelfde. En dat had zijn moeder blijkbaar vergeven. Misschien dacht hij wel: ‘Als mijn moeder het kon, dan zal mijn vrouw het ook wel doen.’
Mispoes.

De schoonmoeder spreekt (en hoe)

Een paar dagen geleden kwam mijn (bijna-ex)schoonmoeder me opwachten bij de turnles van de meisjes. Ze kwam de kinderen ophalen om ze naar hun vader te brengen, iets waar ik overigens volledig aan meewerk. Maar blijkbaar vond ze het nodig om even een hartig woordje met me te spreken.
'Je stelt me teleur,’ zei ze. ‘Ik had meer volwassenheid van je verwacht. Dit gaat een enorme impact hebben op de meisjes, weet je dat?’
Ik liet haar uitpraten. Iedereen mag zijn mening hebben. Maar toen ze me aankeek, wachtend op een reactie, kon ik het niet laten: ‘Waarom ben je zo kwaad op mij, terwijl jouw zoon degene is die dit huwelijk heeft beëindigd?’

Ze vond dat ik gekozen had om het huwelijk te beëindigen. Hij wilde er nog aan werken, zei ze. Hij wilde het goedmaken. En vooral: ze vond me koud, omdat ik niet meer met hem praat, omdat ik afstand houd. Mijn antwoord was simpel: ‘Het moment voor relatietherapie was vóór hij zijn broek liet zakken bij een ander!’

Ze ging nog een stap verder. ‘Denk aan de meisjes! Wil je echt een gezin uit elkaar halen omwille van dit ene foutje?’ En toen kwam haar klap op de vuurpijl: ‘Ik zou mijn gezin nooit opgeven voor zoiets.’
Toen zei ik wat ik al weken dacht: ‘Misschien als jij dat wél had gedaan, had je zoon nu niet het idee dat hij ongestraft kan vreemdgaan. Jij hebt hem dit geleerd.’
Bam.

Wie is hier eigenlijk het ‘monster’?

Ze keek me aan alsof ik een monster was. Onmenselijk. Wreed. Omdat ik niet wilde doen alsof dit allemaal 'een vergissing’ was. Maar laat me dit duidelijk maken:

• Ik houd mijn kinderen niet weg bij hun vader.
• Ik werk mee aan eerlijke afspraken.
• Ik eis niet meer dan waar ik recht op heb.
• Ik wens hem zelfs geen kwaad toe.

Maar ik kies wél voor mezelf. Voor mijn grenzen. Voor het voorbeeld dat ik aan mijn dochters wil geven: 

• Dat liefde mooi mag zijn, maar nooit ten koste van jezelf.

• Dat vertrouwen geen tweedehands goed is.

• En dat je niet hoeft te blijven, alleen maar omdat anderen dat zouden doen.

Dus nee, ik ben geen monster. Ik ben een moeder. Een moeder die genoeg van zichzelf houdt om te zeggen: tot hier. En niet verder.
 

BRON: Reddit