Mijn man verwijt me dat ik te laks ben in de opvoeding (en ik vraag me af of hij gelijk heeft)

Ik vermoed dat veel mama’s (of papa’s) het wel zullen herkennen: het is niet dat ik niet wíl consequent zijn. Echt niet. Ik weet heus wel dat structuur belangrijk is, dat regels duidelijkheid geven en dat kinderen daar beter van worden. Maar er is gewoon een verschil tussen de theorie en de praktijk. En laat mijn man nu net iets minder blootgesteld worden aan die desbetreffende praktijk dan ik … 

Soms ben ik gewoon zó moe dat ik geen energie meer heb om voor de vijfde keer die dag dezelfde strijd te voeren. Ik doe mijn best, maar mijn best ziet er om 8 uur ’s morgens simpelweg anders uit dan om half zeven ‘s avonds, wanneer mijn geduld … wel ja, opper dan op is. 

Wat mijn man niet ziet, is wat ik tussendoor allemaal doe. De kinderen oppikken na het werk, luisteren naar hun verhalen, hen knuffelen, troosten als ze weer eens gevallen zijn, ruzies ontmijnen voordat ze helemaal ontploffen, hen aanmoedigen om hun huiswerk te maken of om een spelletje te spelen in de plaats van weer maar eens voor een scherm te zitten, noem maar op. Maar hij ziet wél dat moment waarop ik na honderd keer “mamaaaa” te horen dan toch even toegeef om niet helemaal gek te worden. En dan voelt het alsof ik examen doe en er iemand met een rood potlood klaarstaat om mij punten te geven.

Ik weet dat hij het goed bedoelt. Dat hij streng wil zijn omdat hij denkt dat dat beter is voor de kinderen. Meer nog, iets in mij denkt eigenlijk ook dat hij gelijk heeft. Ik vraag het me zelf ook soms af: zou ik strenger moeten zijn? Consequenter? Zou ik harder moeten optreden? Want feit is dat ik ze niet altijd zo goed in de hand heb. Dat ze verslaafder zijn aan die verdomde schermen dan ik eigenlijk zou willen. Dat ze veel te vaak een grote mond durven opzetten tegen me. Dat ze er elke keer opnieuw in slagen om hun bedtijd ruimschoots te overschrijden (“want ik heb nog dorst!”). 

Maar tegelijk geloof ik dat opvoeden meer is dan alleen maar regels en grenzen. Het is ook zacht zijn, flexibel zijn en luisteren naar wat mijn kind (of ik als ouder!) op dat moment nodig heeft. En soms… is dat gewoon even rust. En dus even toegeven en hen toch weer wat langer voor dat scherm laten zitten, of niet tussenkomen als ze onbeleefd zijn. 

Ik heb soms het gevoel alsof ik voortdurend moet balanceren tussen consequent zijn enerzijds en overleven anderzijds. Tussen wat ‘zou moeten’ en wat effectief haalbaar is. Tussen proberen consequent te blijven en simpelweg de dag doorkomen zonder in tranen uit te barsten. 

Het voelt alsof iedereen een mening heeft over hoe het moet, terwijl ik het zelf gewoon niet meer weet of zie. En eerlijk gezegd, ik vind het al zwaar genoeg zonder dat we elkaar daar ook nog eens op afrekenen ... 

Mama S.