Ik merk steeds vaker dat ik rustiger word zodra mijn partner een paar dagen weg is voor het werk. Het huis voelt dan overzichtelijker, de avonden verlopen eenvoudiger, en de spanning zakt uit de lucht.
En dat wringt, want in het weekend is hij eigenlijk wél fijn gezelschap. Zodra het werk wegvalt en de druk van zijn schouders glijdt, is hij geduldig, betrokken, aanwezig. Dan kan hij de kinderen wél aan, kan hij wél lachen, kan hij wél helpen zonder geïrriteerd te raken. Dan voelt ons gezin zoals ik het graag heb.
Maar tijdens de week is het alsof we in een ander gezin leven.
Hij komt laat thuis, vaak al met stress in zijn lijf. Het eerste wat hij ziet, is de rommel — logisch met twee fulltime jobs, school, opvang, koken, wassen, huiswerk. Maar hij reageert alsof de chaos hem persoonlijk onderuit haalt. Alsof ik de hele avond niets gedaan heb, terwijl ik intussen de kinderen in leven en richting bed heb gekregen.
Doordeweeks heeft hij geen geduld. Alles is hem te veel: lawaai, vragen, verhalen van de kinderen. Ik zie zijn lontje krimpen nog voor hij zijn jas uit heeft. En ik voel mezelf dan automatisch in de rol schuiven van buffer, bemiddelaar, sussende ouder.
Wanneer hij opmerkingen maakt over het huis, zeg ik eerlijk:
“Je mag ook zelf opruimen. Ik werk ook voltijds.”
Maar dat gesprek eindigt steevast in ruzie. Hij voelt zich aangevallen, ik voel me alleen. En niemand komt dichter bij elkaar.
En daarom, hoe pijnlijk het ook klinkt, voelt het soms lichter als hij er even niet is. Niet omdat hij geen goede man of vader is — in het weekend zie ik dat hij dat wel degelijk is — maar omdat de weekse versie van hem zoveel spanning meebrengt dat het hele huis mee trilt.
Is het normaal dat ik eerder rust voel wanneer hij weg is?
Ik weet het niet. Maar ik weet wel dat het verschil tussen week en weekend te groot is. En dat het op den duur iets zegt over ons, over wat niet werkt, en over wat er dringend anders moet ...
