Ik ben zelfstandige en mama: mag ik een béétje begrip?

Voor eens en altijd: het is niet omdat je zelfstandig bent dat het normaal of makkelijk is dat je je kinderen heel weinig ziet.

En nee, ik kende niet alle nadelen van het zelfstandige moederschap toen ik zelfstandige werd. Ik had toen geen kinderen en was er me niet van bewust dat je in een zeer nadelige positie terecht komt. Ik ben ook geen helderziende, ik kon niet jaren op voorhand voorspellen hoeveel ik zou moeten werken en hoe de zaken zouden draaien. En ik kon al zeker niet weten dat er kindjes gingen komen en wanneer en hoe alles zou lopen tijdens de zwangerschappen bijvoorbeeld. 

Tekort in sociaal vangnet

De nadelige positie als zelfstandige uit zich in het zwaar tekort aan sociaal vangnet, maar blijkbaar ook in sociale interacties.

Ik wil hier absoluut geen betoog voeren over de voor- en nadelen over het zelfstandige statuut, maar ik wil wel opperen voor een klein beetje begrip.

Als zelfstandige ben je evenveel mama als een bediende-mama of huisvrouw-mama, écht. En geloof het of niet, maar je houdt ook écht evenveel van die kleine hummeltjes als een bediende-mama of huisvrouwmama.

Een beetje begrip alsjeblieft

Mag ik dan alsjeblief op een klein beetje begrip rekenen als ik vertel dat ik het er soms heel erg moeilijk mee heb dat ik de kindjes tijdens de week zo weinig zie? En moest het anders kunnen, dan deed ik het anders. Maar ik heb de verantwoordelijkheid over een bedrijf en dit bedrijf moet mensen hun loon en leveranciers kunnen betalen. Dit bedrijf moet de verwachtingen van de klanten kunnen invullen.

Dus reacties in de aard van ‘Tjah, je bent zelfstandig dus is het toch maar normaal dat je veel werkt?!’ of ‘Je hebt hier zelf voor gekozen’ of ‘Je verdient er dan ook naar’ zijn echt niet aan de orde.

Mag ik ook op een heel klein beetje begrip vragen als ik ’s avonds tussen 19h en 20h een uurtje niet wil werken? Ik geef nog de borst dus ik moet echt fysiek aanwezig zijn thuis en mijn oudste slaapt niet als ik er niet ben om haar in haar bedje te stoppen.

Als bediende ga je naar huis als je uren erop zitten. Je hoeft niet uit te leggen dat je naar huis gaat om voor de kindjes te zorgen of de borst te geven of hen in hun bedje te steken. Van mij wordt gewoon verwacht dat ik altijd werk. Ik moet mij verdedigen als ik eens vroeger naar huis ga, laat staan een week verlof neem of eens op weekend ga. Want ik ben zelfstandig en zelfstandigen moeten veel werken. 

Wat ik ook doe, het is niet goed

Het is een mes dat altijd aan twee kanten snijdt. Als ik bij de kindjes ben, is het een schande dat ik niet aan het werk ben. ‘De zaken moeten wel heel goed gaan als er tijd over is om thuis te zijn’. En als ik aan het werk ben is het een schande dat ik niet bij de kinderen ben. ‘Als je voor kinderen kiest, dan moet je er ook vaak bij zijn’.

Ik ben in eerste plaats mama en dat zal altijd zo blijven. Mijn kinderen komen voor alles en iedereen. Als ik moest kiezen, dan koos ik zonder twijfel voor de kindjes. Maar ik moet niet kiezen, ik mag ook hard werken.

Mag ik gewoon op een klein beetje begrip rekenen, alsjeblieft? Ik ben geen onmens omdat ik een toekomst wil opbouwen voor de kindjes …