We gaan het gewoon zeggen: sommige baby's en kinderen zijn gemakkelijker dan andere

En dat zijn dan niet de kinderen 'met iets' en de kinderen 'zonder iets'. Ook binnen de groep 'kinderen bij wie er niets aan de hand is' zijn er variaties, en sommige zijn gewoon gemakkelijk. De andere, wel ja, die zijn soms minder gemakkelijk :)

De gemakkelijke en de moeilijke slaper

De pediater start haar uiteenzetting met een bekentenis over een thema dat ons allemaal erg raakt: slaap. De meeste hebben er te weinig van, en hoe, waar en wanneer de kinderen slapen, daar heeft iedereen wel iets over te zeggen, zo lijkt het wel. 

'Ik heb een goede slaper en een slechte slaper. De slechte slaper kwam eerst, de goede kwam daarna. Was het omdat we ondertussen relaxter waren, de juiste techniek onder de knie hadden? Nee, we kregen gewoon twee heel verschillende baby's toegewezen.' 

Ze raakt ook een penibel punt aan: 'Bij kinderen bij wie het vanzelf gaat, hebben ouders de neiging om zichzelf op de schouder te kloppen voor hun goede aanpak. Omdat ze denken dat ze de regels gevolgd hebben hebben die werken (en de andere bij uitbreiding dus niet, nvdr). Terwijl hun kind zichzelf was, en dat toevallig paste in het ideaalbeeld. Maar gek genoeg lijkt het erop dat deze regels en aanwijzingen vooral goed werken bij de gezinnen die ze niet nodig hebben.'

Het kind is wat het kind is

Met andere woorden: dat sommige baby's gemakkelijk zijn, is geen gevolg van bepaald gedrag. En dat andere baby's minder gemakkelijk zijn, ook niet. 'Het moeilijkste om te leren aan pediaters, en dan vooral de pediaters zonder kinderen, is hoe verschillend die normale, gezonde baby's kunnen zijn, vanaf het prille begin. Elke baby is een opdracht, en die opdrachten kunnen erg verschillen.

Dat betekent dat binnen de groep gezonde en normaal ontwikkelende baby's sommige ouders een veel, véél moeilijkere taak hebben dan andere. Minder dankbaar. Met meer publiekelijk gênant gedrag.'

'In ons werk gaat het vaak over temperament. En hoewel je zeker een deel kan sturen, kan je nooit, never, jamais kind A veranderen in kind B. Je moet het doen met de opdracht die je gekregen hebt.' Het kind is wat het kind is. En dat betekent ook dat een gelijkaardig probleem toch heel verschillende oplossingen kan hebben. Eén oplossing, één regel, één methode voor iedereen, dat kan dus nooit werken.

Dat betekent ook dat we als ouders nog meer moeten luisteren naar elkaar. Minder wijzende vingers, minder schuldgevoel, meer begrip en vooral meer aanvaarding. Ouders waarbij het vlot loopt, moeten niet denken dat 'dat ouderschap niet zo moeilijk is, komaan', ouders waarbij het minder vlot loopt, moeten niet denken dat ze iets verkeerd doen of dat ze niet geschikt zijn als mama of papa. Kinderen zijn gewoon erg verschillend, punt!