Mama van zoontje met zware gezondheidsproblemen schrijft prachtige blog: Ik ben het moe om te horen: 'Het komt wel goed'
Queeste om andere mama’s te helpen
Misschien heb ik niet goed gezocht, of misschien is er echt bijna niks te vinden over mama’s van baby’s met een serieuze aangeboren afwijking. Over mama’s die ver, ver buiten de roze wolk vallen. Over mama’s die huilend naar hospitaals lopen, klungelend met leidingen, pompen en weet ik veel wat voor apparatuur.
Ondertussen heb ik er helaas zo al veel ontmoet. Ik weet wat een onbetaalbare, ongrijpbare, on-er-zijn-geen-woorden-voor grote hulp het kan zijn om een gelijkaardig verhaal te horen. Want alleen zij die ook dat nieuws hebben moeten verwerken, die dezelfde lijdensweg hebben gelopen, begrijpen elkaar.
Vandaar ben ik mijn verhaal op mijn blog specialegevallen.blogspot.be beginnen opschrijven. Ik schrijf korte stukjes over elke etappe, en doe daar nogal lang over. Omdat het moeilijk is terug te denken aan al die onmenselijk harde momenten.
Maar ik zet door om andere mama’s te helpen. Dat ze weten dat ze niet alleen zijn. Dat ze beter voorbereid zijn dan ik. Alleen al de boodschap ‘Geloof dokters nooit op hun woord! Ze kramen soms onzin uit!!’ kan vele tranen redden. Hoe meer zo’n mama’s ik kan bereiken hoe beter.
Maar ik ben vastberaden in mijn queeste om te helpen. Ik zou alles doen om anderen de pijn te besparen die ik gehad heb.
Mijn verhaal
Onze zoon Wiebe werd op 29 september 2014 geboren met long-gap slokdarmatresie. Een afwijking waar gelukkig maar een handvol ouders en baby’s per jaar mee geconfronteerd worden.
Exact twee jaar geleden hoorde ik voor het eerst dit drieletterwoord. Sindsdien ben ik op zoek naar begrip, in welke vorm dan ook. (Behalve in die van medelijden.)
Moeilijk vindbaar. Want een verhaal zoals dat van ons, daar kan je niet overal mee terecht. Dit wordt geen ‘kijk-eens-naar-mijn-perfecte-zwangerschap-en-baby'-blog. In ons leven verloopt weinig of niks normaal. Het broederschap der getraumatiseerd moederschap. Jammer genoeg worden er nog elke dag beschadigde zieltjes gerekruteerd.
Ik ben moe. Moe verteld, maar vooral moe geluisterd. Naar goedbedoelde raad. Naar ‘Ah, ik ken dat’ - verhalen. ‘Ons Perfectietje had dat ook’. ’Oh, er zijn er zoveel die…’. Of de killer van formaat: ‘Het komt allemaal wel goed’.
Zij hebben het niet meegemaakt. Zelfs in het uitzonderlijke geval dat ze echt luisteren, zelfs in het hoogst onwaarschijnlijke geval dat ze de juiste woorden vinden, zij hebben het niet meegemaakt.
Voor iedereen die het begrijpt
Ik schrijf deze blog voor iedereen die me met een half woord begrijpt. Het is een bevrijding om te kunnen vertellen zonder te moeten uitleggen. Gewoon, vertellen. Hopelijk kan ik andere ouders ook bevrijden, van wat dan ook.
Want de zorgen (in de twee betekenissen van het woord) voor een kind met een beperking, de ongerustheid, de pijn, de onzekerheid, dat delen we allemaal.
En wij weten dat het niet alleen vechten is voor je kind. Het is ook vechten tegen een kwaadaardige microbe die jezelf en je relatie binnensluipt, stilletjes, slopend, hopend dat je ze over het hoofd ziet om dan toe te slaan. En toeslaan zal ze.
