Als je in strijdersmodus gaat omdat je slecht nieuws krijgt over je kindje

Ik zie je kronkelende lijfje. Die vragende ogen waaruit de wanhoop met tranen naar buiten spat. Ik wou dat ik je kon losmaken uit die scanner, en je mee kon nemen ver weg hier vandaan. Ergens met ons tweetjes een ijsje eten, daar hou je zo van.

Geen goednieuwsshow

Ik ben zo geconcentreerd op jou rustig krijgen dat ik niet eens zie wat het scherm al lang toont, aan de blikken van de verpleegster te zien. De resultaten van de scan zijn niet zoals ze horen te zijn, dat zou ik de dag erna ook van de vrouw van de dokter te horen krijgen. Hij wil het graag face to face ‘op zijn gemakje’ uitleggen. Ik ben nog maar ruim twee jaar mama, maar ik weet wel al dat kinderartsen geen tijd maken om op hun gemakje dingen uit te leggen, tenzij het echt nodig is. De plaatsjes voor last minuten afspraken, dat zijn niet de goednieuwsmomentjes. Als een scan is zoals een scan hoort te zijn, dan hoor je bemoedigende woorden van het begeleidende personeel, dat alles er normaal uitziet. Deze keer ontwijken ze mijn waterige ogen, en kaatsen ze al onze vragen vakkundig af.

Wachten op meer nieuws

Het hele weekend moeten we wachten op de afspraak. Elke keer als ik streng tegen je ‘ik ben twee en ik zeg nee’-fase moet zijn, voel ik me schuldig. Omdat ik weet dat er wat met je is. Ik weet nog niet wat, maar ik weet dat mijn lichaam je niet piekfijn heeft gemaakt zoals het moet. Jij zou zeggen dat mijn lichaam jou niet helemaal juist heeft gemaakt. Dat ik een beetje mis was geweest. Je bent zo snoezig, en je weet het allemaal nog niet.

Vijf kilometerslange dagen later zitten we terug in de wachtkamer. Je bent al groot genoeg om je te herinneren wat er de vorige keer gebeurd is, en je blijft liever dicht bij papa op de schoot zitten dan dat je in het leuke huisje gaat spelen zoals toen. Wanneer we bij de dokter binnen mogen, zou je het liefst helemaal terug in mijn buik kruipen. Naarmate het gesprek vordert merk je dat de aandacht niet op jou is gevestigd, en je ontspant. Je vindt het dan ook heel grappig dat die gekke meneer zelf een mooie tekening voor ons gaat maken. Op die tekening staan twee nieren, eentje die goed zijn werk doet, en eentje die een beetje mis is. Hij is groter dan de andere, en toch werkt hij niet goed. De dokter vindt het maar raar, en weet niet hoe het komt. We worden doorverwezen voor nog meer schreeuwerige tests en nog meer weekends in de wacht.