Ontdooid
De kinderen en vader daarentegen zijn bijna extatisch van zodra de weerman of -vrouw nog maar aanstalten maakt om de mogelijkheid van een vlokje al dan niet smeltende sneeuw te voorspellen. Ze zitten vol ongeduld te wachten tot die eerste winterse neerslag valt. Ze zoeken de slee al vooraleer de sneeuw enige kans heeft om een ordentelijk tapijt te vormen. Vanachter het raam gebaart moeder dan van “Wauw, wat een dikke sneeuwballen.” en “Voorzichtig, het is glad!”, waarna geschater van hunnentwege omwille van de schunnige interpretatie der gebaren. Vader wil sowieso minstens één keer per winter naar de Ardennen, waar de sneeuw iets overvloediger aanwezig is dan in onze contreien. “Voor de kinderen”, zegt hij dan. Maar iedereen weet dat hij vooral zelf het winters goedje wilt doorploegen.
Moeder denkt aan haar klungelige en houterige moves als ze onverwacht op een plek ijs belandt, naarstig naar evenwicht zoekend om uiteindelijk weinig elegant een uitschuiver te maken. Daar is ze uitermate getalenteerd in, in dat klungelig gedrag. Dat steekt toch af en toe de kop op, vooral op plaatsen waar iets doordachter te werk gegaan dient te worden dan simpel wandelen op een doodgewone ondergrond. Hellingen met losse aarde in het bos, een wegdek bezaaid met natte bladeren, een mossige steen in een rivier, een boomwortel die twee millimeter boven het aardoppervlak komt piepen, een duin met mul zand of een eenzame ijsplek op het trottoir, niets houdt moeder tegen om haar talent te laten zegevieren. Uit voorzorg zet ze zich al schrap bij het aanschouwen van mogelijke evenwichtsverstoorders en neemt ze een eerder bescheten, behoedzame houding aan, in de hoop de verticale positie te kunnen bewaren. Ze lijkt haast een slecht bespeelde marionet. Vader daarentegen, staat steviger op zijn poten. Hij vertrouwt in de standvastigheid van zijn lichaam en weinig obstakel krijgt hem en zijn gevoel voor evenwicht klein. Hij is behendig en weet een slipmanoeuvre steeds handig te omzeilen. Niemand lacht als hij een steile helling afdaalt. Wanneer moeder dat doet, ligt het hele gezin in een deuk zonder dat ze daar enige moeite voor doet of dat dat überhaupt de bedoeling is.
Vader ziet het steeds idyllisch. Een dag vol sneeuw-, wandel- en sleepret. Lachende kindergezichten die genieten van een wonder der natuur. Moeder denkt vooral aan de kou, de nattigheid en de hoop werk die enkele uurtjes plezier met zich meebrengt.
Vader voorziet de slee, een thermos warm water voor soep of thee en sneeuwkettingen. Moeder al de rest. Ze haalt de kledingkasten van de kinderen overhoop, op zoek naar een outfit die min of meer waterbestendig is. Ze vist thermisch ondergoed uit lades en checkt maten. Ze zorgt voor twintig lagen kleding en reserve-outfits. Ze voorziet een lunchpakket, drank en zoete versnaperingen. En een draagzak voor de jongste die nogal eens last heeft van vermoeide benen na ongeveer vijftig meter stappen.
Daags nadien verschijnen ze in een sprookjesachtig besneeuwd bos. De dochters wanen zich meteen Elsa en Anna, zo laten de gezongen oneliners althans uitschijnen. Van “Zullen wij een sneeuwpop maken? Dat voelt zo fijn bekend.” tot “In het noorden, ver van hier, stroomt een oude, magische rivier.” In deze setting voelt het ongetwijfeld extra realistisch.
Het is verder precies zoals moeder zich had voorgesteld: een ijskoude wind snijdt in haar gezicht en bij het uitstappen verwelkomt een pak sneeuw dat net van een tak dondert haar met een omhelzing in de nek. Ze schuifelt met ietwat eigenaardige tred naar de koffer van de auto om de kinderen sneeuwproof te kunnen verpakken. Na een halfuur zijn ze alle drie in hun outfits gehesen en kan moeder haar aandeel van het werk gegeneerd aanschouwen: de zoon en oudste dochter hebben zich in skibroeken gewrongen die minstens drie maten te klein zijn omdat moeder het te gek vindt om voor die ene uitstap per winter nieuwe broeken aan te schaffen. De knoop moet noodgedwongen open blijven en de besokte enkels zijn zeker tien centimeter zichtbaar. Dat laatste heeft moeder krampachtig getracht om te camoufleren door hen warmgevoerde, waterdichte laarzen aan te meten, maar dat is duidelijk geen onverdeeld succes. Ze dragen mutsen, sjaals en handschoenen in kleuren en patronen die alles behalve matchend zijn. Kortom, miserabel. En memorabel, dat ook. Moeder bedenkt dat het wijselijk zou zijn om eventuele foto’s achteraf om te zetten in zwart-wit om het vestimentair fiasco minder te laten opvallen. Ondertussen staat het bevriend koppel waarmee ze afgesproken hadden geduldig te wachten met hun twee kinderen. Zij dragen perfect passende outfits in kleuren die harmonisch op elkaar afgestemd lijken, hetgeen hen als bont gezelschap gelukkig wat in evenwicht brengt.
Uiteindelijk was het nog meer zoals moeder zich had voorgesteld toen de dochters na een record van toch vijf minuten al huilend meldden dat ze het koud hadden, en hun benen moe waren, en iemand sneeuw tegen hun gezicht gegooid had, en dat dat pijn deed, en ze honger hadden, en dorst, en hun vingers bevroren waren, maar geen handschoenen aan wilden.
En het werd precies zoals vader zich had voorgesteld toen hij na even zoeken een steile helling vond met prachtig uitzicht over winterse weiden en bossen en met een dikke laag onaangeroerde sneeuw. De kinderen waren uitzinnig van geluk. De sledes bewezen hun dienst en de waterdichtheid van de verkozen outfits werd uitgebreid getest. De kinderen duikelden in de sneeuw, lieten zich het dal inglijden, maakten sneeuwengelen, duwden gigantische sneeuwballen van de helling en geboden moeder om Olaf te maken. Ze speelden uren in de kou, maar moeder hoorde ze amper klagen. Ze hadden de tijd van hun leven, samen met hun twee vriendjes, daar op die helling. Het simpelste geluk, gegeven door moeder natuur. En moeder stond daar, ontdooid door de pretlichtjes in ieders ogen, en voelde geen kou meer.
Deze blog verscheen eerder op Herinneringenvoorlater.
