Hoe wij de lockdown ervaren
Eigenlijk vind ik heel die lockdown ook iets hebben. Ik geniet echt van ons gezinnetje en kijk zelfs al op tegen de eerste dag crèche en het niet meer non-stop samen zijn. Want dat gaat ons best wel af. Ik heb een beetje 'schrik' voor wanneer we terug 'de grote wijde wereld' in zullen mogen/moeten.
Het was hier wel wennen en het heeft even geduurd voor we allemaal wat onze draai vonden en voor ik me niets meer aantrok van alle adviezen, tips, dagplanningen, 'opportuniteiten' van deze crisis. In week 1 was ons kind heel ziek, buikgriep én oorontsteking, wat de dagen en nachten enorm vermoeiend maakten. Het zorgde ook voor een heel bevreemdend tripje naar de pediater in het ziekenhuis. Onze wasmachine draaide overuren en wij waren alledrie doodop.
De 2 weken daarna moesten we allemaal echt wennen: ons zoontje was zijn speelgoed en onze living snel beu, miste de kindjes in de crèche, zijn mammie en pappie,... En wij probeerden een evenwicht te zoeken tussen werken en zorgen/entertainen. Want we werken allebei van thuis uit.
Ondertussen hebben we onze draai gevonden. Niet ons ritme, en zeker niet onze structuur. Het blijft elke dag goochelen, afwisselen, zoeken, tekort schieten als ouder en werknemer,...
Ons kleintje heeft veel aandacht nodig, kan niet echt alleen spelen, is de omgeving hier beu... Wat maakt dat we alles uit de kast moeten halen om hem te entertainen. We krijgen daarbij wel eens hulp van Bumba en co, maar willen daar toch ook niet té veel beroep op doen.
Al die mooie, fancy insta-tips die ik zie passeren, blijken in real life veel minder romantisch en fotogeniek, en veel arbeidsintensiever en minder entertainend. Hij is ook nog te klein voor veel leuke knutseldingen. Zijn gloednieuwe fiets, een coronacadeautje, is gelukkig wel een schot in de roos.
Ik ben ook beginnen joggen. Dat is jaren geleden en mijn broer viel net niet van zijn stoel toen hij dat hoorde, dus ja, de quarantaine doet rare dingen met ne mens. Ik ben niet beginnen lopen om een nieuw voornemen waar te maken (wij zijn geen mensen die nu 'eindelijk' veel kunnen sporten, puzzelen, opruimen, klusjes in huis kunnen doen,... Ik ben al blij als ik het wekelijks gestofzuigd krijg en de propere was na een kleine week van de wasmand in de kast geraakt), maar wel omdat ik gek werd van ons veeleisend kleintje.
Want niet alleen overdag heeft ie constant aandacht nodig, ook 's nachts mist ie ons zo, dat hij troost/flesje/knuffel/pamper nodig heeft. En ook 's morgens kan ie niet wachten ons te zien. Dus al dat gezeur en gezaag, ik had het gehad. Ook al had ik zo' n hekel aan lopen, het blijkt wel deugd te kunnen doen. We zullen zien hoe lang het duurt :-).
Jammer ook dat we nu geen tripjes kunnen doen, zo zagen we een vriendenweekend Ardennen, een week zee en waarschijnlijk binnenkort een weekendje Efteling aan onze neus passeren. Ook ons zoo abonnement rendeert momenteel niet echt...
En toch, toch vinden we het iets hebben en genieten we van onze kleine bubbel. Zolang we niet te ver vooruit denken en het dag per dag nemen. Dit is ook echt een waardevolle tijd: we zien ons kind groeien, ontwikkelen, nog meer naar ons trekken en knuffelen,... Als wij en onze omgeving gezond blijven, durf ik geloven dat we hier ooit nog met weemoed aan gaan terug denken!
Pas op, wie weet kan je mij morgen bijeen vegen en denk ik er helemaal anders over...
Kleine sidenote: ik wil deze toestand absoluut niet romantiseren. Ik prijs me elke dag gelukkig dat we gezond zijn en in deze 'luxepositie' zitten. Ik weet dat het voor veel mensen een heel zware periode is. En alle respect voor alle mensen die nu alles draaiende houden door zich uit de naad werken voor de medemens!
Leen
