Ode aan mijn vriendinnen zonder kinderen

Mijn vriendinnen zonder kinderen
verdienen een medaille.
Al die moederpraat aanhoren,
een mens wordt van minder zot, amai.

Ik probeer erop te letten,
maar ’t is best cliché.
Iets anders heb ik dikwijls niet te melden,
ik maak verder niets geks mee. ;D

Zij hebben vaak straffe verhalen,
over zatte feestjes tot zes uur.
Spontane uitstapjes, of sappige roddels
die vragen om de nodige censuur.

Ze vragen me wel mee hoor,
maar mijn antwoord meestal: ‘Moe’.
Dat heb je met die nachtbrakende kleuters;
om negen uur gaan mijn blaffeturen toe …

Soms denk ik: ‘Kom zeg, foert’,
en ga ik toch maar mee.
Tja, da’s dan een hele week afzien,
ook al ben ik maar dertig (plus twee).

Dus ja, onze werelden zien er
nu even anders uit.
Toch blijven ze er voor me zijn, 
ook al ‘moeder’ ik soms wel heel erg luid.

Voor mij blijft één ding net als vroeger,
ook al wordt het nooit meer zoals toen:
Ik zou nog steeds niet weten,
wat ik zonder hen zou doen.

Voor mijn liefste Ellen en Zoë
Birgit Clippeleyr
@mamaclubrose