Niet slapen doe je zo: deugddoende herkenbaarheid en een gouden tip

Onlangs kwam ik na bijna zes jaar slecht slapen terug bovendrijven. “Bovendrijven” klinkt nogal passief en dat is ook precies hoe ik het bedoel want ik sliep niet van het ene op het andere moment terug. Bleek dat mijn lichaam dat opnieuw moest leren. Jarenlang sliep ik in kleine blokjes en dat lukte, denk ik, grotendeels dankzij borstvoedingshormonen.  Maar zodra die nachtvoedingen weg vielen (aan de ene kant hip hoi), geraakte ik niet meer in slaap (oh shizzle – met kleuters in huis vloek ik in zelfverzonnen verwensingen, scuzi). Bovendien werd ik plots heel moe. Je zou denken dat ik dat daarvoor al was geweest en jawel, natuurlijk waren er momenten dat ik me moe voelde, maar gek genoeg was ik heel energiek op slapeloze nachten en was ik nu pas tot op het bot uitgeput.

Verwachtte ik te veel van onze kindjes?

Als ik terugblik op die slapeloze jaren overvalt me soms een schuldgevoel. Mom guilt, moet ik je vast niet vertellen, ligt altijd op de loer. Een schuldgevoel omdat ik vrees dat ik te veel verwachtte van onze kindjes. Elliot huilde veel, heel veel, en loodste ons van een reeks huilbuien zo door een ook zeer onderbroken nacht. Ondertussen vraag ik me echter af of het echt allemaal wel zo erg was toen en of ik mijn verwachtingen misschien had moeten bijstellen. Het hielp niet dat ik was omsingeld door pasgeboren baby’s die meteen de nacht doorsliepen. Elliot lieten we binnenstebuiten draaien want “God, Lauraatje dit is toch niet normaal”, maar dat bleek het wel. Hij was kerngezond maar gevoelig en dat is hij nu op zijn zes jaar nog steeds.

Voor ik zwanger werd van Elliot hadden we wat moeten proberen en incasseerden we een miskraam, en dus lieten we de natuur zijn gang gaan voor een tweede en hups toen Elliot negen maanden oud was had ik al een positieve zwangerschapstest vast. We waren dolblij maar ook ongerust want hoe gingen we die nachten zwanger doorstaan. (Korte noot: ik spreek altijd over “we” maar bedoel eigenlijk echt wel gewoon “ik”. Bart deed geen nachten, maar ving overdag de collateral damage op. In het moment ‘s nachts soms wel wat frustrerend maar dit werkte voor ons het beste.)

En zo kwam Amelia in ons leventje. Een heel ander baby’tje dan Elliot, ze sliep bijlange niet door maar onze verwachtingen waren bijgesteld en bovendien was ze een erg geruste baby. Dat veranderde rond de zeven maanden en pas op haar eerste verjaardag hadden we door dat dit kwam door de overgang naar flesjes omdat ze lactose-intolerant was. (Hello, mom guilt!) Na die ontdekking volgde er een tijd van rustigere nachten voor ons en we begonnen, geheel irrationeel, na een weekje doorslapen al te dromen van een derde. We gunden onszelf eerst wat rust. Mentaal maar ook lichamelijk was het niet niets geweest al dat zwanger zijn, borstvoeding geven en niet slapen. Maar ik deed niets liever en stond te trappelen.

Tweeënhalf jaar na Amelia’s geboorte verwelkomden we Phoebe. Zij is misschien wel de vrolijkste van de drie maar ook zij sliep alleen maar in kleine blokjes. Deze keer lag ik er niet van wakker, enfin jawel maar je weet wat ik bedoel, en we volgden geheel haar ritme. Tot ze tussen de 9 en 11 maanden bijna nooit langer dan een half uur sliep. We haalden toch nog eens onze checklist met trucjes erbij: licht aan of uit, apart liggen of samen, slaapzak wel of niet, dieet aanpassen … en langs álle kanten werden ons slaapcoachen aangeraden. Voor het eerst volgden we zo’n digitale cursus en er stonden behoorlijk interessante dingen in, maar Phoebe dacht er anders over en volgde nooit het parcours dat de voorbeeldbaby in de cursus volgde. Het voelde toch niet juist voor ons, ook achter enkele minuten huilen kon ik eigenlijk niet staan. Uiteindelijk ging ze vanzelf weer wat beter slapen.

We merkten aan onze kindjes dat het vooral ontwikkelingsspurts waren die hen wakker hielden. Toen ze begonnen stappen bijvoorbeeld ging het al iets beter. En laat nu net onze kiddo’s gigasnelle en gefrustreerde mijlpaalafvinkers zijn. Leuk zo’n early adopters maar zo’n paschababy die pas wil rollen op een jaar leek me met momenten toch ook wel wat!

Je baby liefdevol door de nacht loodsen

Ik schrijf dit absoluut niet om tips te delen om je kindje te doen slapen. Na drie kindjes kan ik persoonlijk echt wel stellen: er zijn zo veel ouders die met slapeloze nachten kampen, waar zijn de tips om hen te helpen? Ik ben die tips om baby’s te doen slapen zo moe (pun intended). Waar was de lifecoach om ons moed te geven om onze baby’tjes liefdevol de nacht door te loodsen? Wat de reden ook is voor de slapeloze nachten met jullie kindje(s) … je zou daar echt wel bemoedigende woorden en steun in mogen krijgen.  Zo gaf ik borstvoeding en trokken mensen dan al snel de conclusie dat ik toch wel zelf voor die nachtjes had gekozen met dat te willen blijven doen. Dat mag dan wel zo zijn, maar het is niet omdat je voor een moeilijke weg kiest dat je die niet zwaar mag vinden.

Zo is het ook met heel wat andere dingen in het leven. Pak nu verbouwen bijvoorbeeld. Het is niet omdat je ervoor koos je huis te verbouwen dat je niet mag vloeken als je maanden in het stof zit. Dus misschien ben jij van het type ouder dat zelf “koos” voor slapeloze nachten: je geeft je kind “niet genoeg structuur” en geeft misschien de borst op vraag, wie weet slapen jullie samen in bed. Misschien ben jij een mama die wel probeerde haar kindje liefdevol wat in de richting van doorslapen te manoeuvreren met tips van je omgeving of een slaapcoach maar pakten ze niet en zit je nu willens nillens te overleven in #mombielife.

Ik vel geen oordeel, ik ben die twee types mama met evenveel liefde en overtuiging geweest. Ik ben hier wel om je te zeggen wat ik destijds graag had gehoord: het is niet jouw schuld. Er is geen kant- en klare oplossing die jij nog te achterhalen hebt. Je hebt geen kapotte baby. Slapen is een fase in de ontwikkeling, een mijlpaal en net zoals dat bij stappen het geval is, kan je je baby’tje die niet vroeger doen halen dan hij of zij van plan is. Ik wil het eens niet over je baby hebben, ik bedoel I love babytalk – ik ben die irritante collega die tijdens de lunchpauze elk gesprek op bevallingen, baby’s en kinderen aanstuurt – maar ik vind het belangrijker om onze pijlen eens te richten op een andere doelgroep: de ouders.

Hoe functioneer je met dat slaaptekort?

Want hier zit je nu, met een slaaptekort (of dat volgens je omgeving nu jouw keuze, nalatigheid of schuld is of niet) en je moet meedraaien in onze veeleisende maatschappij. Op een moment ga je weer aan het werk, moet je gaan sporten, een sociaal leven onderhouden, een pinterestwaardig interieur nastreven en zoals poëet Ludacris het destijds stelde een lady in the streets zijn, but a freak in the bed. Oh ja, je moet natuurlijk ook je kindje(s) stimuleren met montessorigeïnspireerde speelhoeken, taalverruimende podcasts, weinig tot geen schermtijd, vegan plats en je bent toch wel mee met de actualiteit, hoop ik?

Op mijn mamablog deelde ik veel over onze zoektocht in slaap en ik merkte dat ouders snakten naar erkenning, herkenbaarheid en bemoedigende tips voor henzelf. Ik deelde gaandeweg, als de ervaringsdeskundige die ik ben geworden, een aantal tips die voor mij de nachten dragelijker en de dagen aangenamer maakten. Zelf had ik ze graag bij baby 1 als advies gekregen in de plaats van: “probeer eens in te bakeren”, “bouw die borstvoeding af”, “dik die fles in”, “laat je baby 3-6-9minuten huilen”, “zet een zoutlamp”, “etherische oliën gaan haar doen slapen”,… Ik heb geen waardeoordeel over deze tips, ze mogen er zijn en er zijn er vast enkelen waarvan jij nu denkt “dat hielp bij ons eigenlijk wel”. Maar ons gezin brachten ze voornamelijk onrust omdat het leek alsof het aan ons was de situatie te doen keren en we daar niet in slaagden. We voelden ons gefaald en we hinkten altijd achter de feiten. Dat vreet energie.