Aan de minnaressen en winnaressen van deze wereld
First things first, in mijn verhaal zijn mijn vriend en ik nog samen. Beter nog, we trouwden en kregen een geweldige dochter. Bedrog hoeft dus niet het einde te zijn van een relatie. Het is wel het einde van mijn naïeve blik op relaties en wat ik wel of niet kan dragen. Ik vergaf mijn man en de vrouwen met wie hij me bedroog. Vrouwen, meervoud.
‘Het zou bij mij niet pakken’
‘Dat zou bij mij niet pakken ze’, ik hoor het mezelf nog zo zeggen tegen vriendinnen enkele jaren ervoor toen er nog geen sprake was van mijn man. En allemaal knikten we overtuigd van ‘nee, wie toelaat om bedrogen te worden, is echt gek!’
Tot ik dan plots op de grond zit van onze hotelkamer met de gsm van mijn toen-nog-vriend en niet kan geloven wat ik allemaal lees in zijn berichten. Ik ben ziek, ik voel adrenaline, ik ben opgefokt en dan weer verlamd. Ik confronteer hem die nacht en hij bekent. Ik ween, hij weent en we weten het allemaal niet meer. De dag erna komt er opnieuw vanalles boven. De dag daarna wéér nieuwe info. Drie dagen op rij denk ik ‘nu kan het niet meer erger’ en bij elk stukje nieuwe informatie breek ik opnieuw in duizend stukjes. Maar ik kan niet weg, we zijn samen op reis in het buitenland en ik zit vast.
Een paar voorwaarden
Misschien is dat ook net een van de vele redenen dat het uiteindelijk wel is goedgekomen. De rest van het verhaal en de sappige details laat ik voor wat ze zijn. Ik besloot dat ik deze relatie nog een kans wou geven op enkele voorwaarden. De meest logische was uiteraard dat hij deze vrouwen niet meer mocht zien of horen. Hij moest hen allemaal een bericht sturen om de situatie uit te leggen en hen verwijderen van alle sociale media. Een tweede voorwaarde die ik stelde was dat hij mij elke dag moest bewijzen dat hij het meende, dat ik op geen enkel moment mocht twijfelen aan zijn liefde voor mij en dat hij mij geduldig alle tijd en ruimte zou geven om hem opnieuw te vertrouwen. Een laatste voorwaarde, en de meest belangrijke voor de slaagkans van onze relatie, was dat hij zich niet in een onderdanige positie mocht plaatsen. Ik vroeg hem om me te helpen hem niet emotioneel te chanteren en zijn bedrog niet te gebruiken als ik me slecht voelde. Want als ik in die val zou trappen, had ik even goed meteen een punt kunnen zetten achter onze relatie. Hij ging akkoord met deze drie voorwaarden. Tot op de dag van vandaag, jaren later, houdt hij er zich nog steeds aan.
Verdriet, schaamte en twijfel verdwijnen niet
Het is gemakkelijker om iemand die je graag ziet te vergeven. Dat is bij bedrog niet anders. Maar dat je bedrog vergeeft, betekent niet dat plots al het verdriet, de schaamte en de twijfel verdwijnt. Die komen regelmatig de kop op steken en dan is het gemakkelijk om al de verwijten en gevoelens die hiermee gepaard gaan op “die andere vrouwen” te richten. Ik heb heel bewust geprobeerd dit niet te doen. Omdat het mij aan het einde van de dag niet helpt. Ja, ik droom wel eens dat ik een van die vrouwen tegenkom en haar met een gevatte opmerking op haar plaats zet. Dat ik er dan super goed uit zie en zij zich heel klein voelt. Een mens kan maar dromen.
Ondertussen...
Ondertussen bekijk ik onze relatie en het bedrog op een heel andere manier. Wij zijn hier als koppel enorm sterk uitgekomen. Ik kan het nog altijd niet geloven maar ik vertrouw hem vandaag volledig. We zijn allebei wakker geschoten toen en beseften dat we voor onze relatie zouden moeten werken, dat die echt niet vanzelfsprekend en al helemaal niet perfect is. Ondertussen weet ik dat enkele vrouwen waarmee mijn man me bedroog gevoelens voor hem hadden. Dat zij ook een verhaal hadden en hij hen ook gekwetst heeft eenmaal alles uitkwam en hij hen liet vallen om verder te gaan met mij. Ondertussen heb ik goede vriendinnen die zelf in de positie van minnares hebben gezeten of nog steeds zitten en zie ik ook hoe pijnlijk dat voor hen is. Dan besef ik hoe weinig winnaars er bij bedrog zijn.
Ik heb er ondertussen voor gekozen om die andere vrouwen niet als slechte, kwaadaardige personen te zien. Ik ben in een fase dat ik besef dat zij meer zijn dan dat ene facet en dat zij vooral slechte keuzes hebben gemaakt. Zij hadden geen relatie en waren niet in fout. Mijn man was in fout. Maar evengoed leef ik volgens het principe ‘doe niet aan een ander aan wat je zelf niet aangedaan wil worden’. Zij waren niet in fout, maar wel mee verantwoordelijk voor de pijn die ik heb doorstaan. En hoewel vergeven, zal ik dat nooit vergeten.
Maar ik kwam, ik vergaf en ik overwon.
Lien
