Alleenstaande mama: best wel eenzaam

Op zaterdagochtend al opgestaan met barstende koppijn. Maar geen optie om eventjes de stekker uit te trekken … Op Dafalgan dan maar de noodzakelijke boodschappen doen. 

Ik zie een jongedame uitbundig zwaaien en lachen naar een passerende vriend. Plots komt het hard binnen dat het al heel lang geleden is dat ik nog eens écht heb gelachen. 

Als ouder heb je vaak veel taken: Verzorgen, huiswerk begeleiden, rondrijden, troosten, entertainen maar ook ontvangen van frustraties, boodschappen doen, koken, wassen, strijken, opruimen, vuilnis sorteren, herstellingen thuis, tuin onderhouden …

En altijd paraat staan.

Meestal lukt het me redelijk goed om alles rond te krijgen. Maar veel me-time blijft er niet over. Ik probeer af en toe wel iets in te plannen met vrienden, maar de laatste maanden waren nogal hectisch waardoor dit al een tijd minder gemakkelijk lukt. 

En dan komt er af en toe een enorm gevoel van eenzaamheid boven. 

Direct ook een schuldgevoel, want ik heb twee kinderen, een hond, familie en vrienden, maar toch …

Wat zou het toch leuk zijn om iemands liefde te zijn. Een zoen bij het ontwaken, een knuffel op een moeilijk moment, een arm om onder te kruipen in bed,  maar ook iemand om samen mee te lachen.

Een relatie aangaan is voor mij geen optie, maar af en toe eens ‘liefde op aanvraag’ zou toch aangenaam zijn. 

Als alleenstaande zijn we 1.001 dingen in één persoon, maar het enige wat we niet zijn (lief/vrouw) missen we soms.  

Maar morgen is er terug een nieuwe dag en dan zal dat gevoel terug verdrongen zijn. Dan geniet ik terug van het moederschap :-).