spelen

Speelgoed: theorie versus praktijk

19/09/2022

Voor mij als streverig moederke is speelgoed een dingetje. In my defense; in de opleiding orthopedagogiek werd je met topics als ‘hechting’ en ‘ontwikkelingspsychologie’ om de oren geslagen. 

Het ideale speelgoed beantwoordt voor mij aan twee criteria: het zorgt liefst voor wat uitdaging op cognitief en motorisch vlak én als surplus maakt het dat onze dochter zich even alleen in stilte bezighoudt. Bij voorkeur is het speelgoed van hout gemaakt, in pastelkleuren én genderneutraal, als het even kan. Ja toch, want dat allemaal is nu zowat de norm. 

Ik stel mezelf dus regelmatig de vraag: hebben we het meest geschikte speelgoed voor haar in huis en is hetgeen we hebben wel voldoende? De speelgoedreclame die ‘terloops’ passeert op sociale media doet mij dan weleens twijfelen. Want ja, zo’n houten klimrek stimuleert de grove motoriek en is toch echt heel schoon (naast duur en gigantisch groot). En die prachtig gekleurde stapelstenen dan, die bovendien multi-inzetbaar zijn ... 

En zo is er nog veel speelgoed dat mij bijzonder graag wil doen geloven dat het onmisbaar is voor haar ontwikkeling (en mijn interieur).  Gelukkig voor onze bankrekening kan ik me meestal nog net beheersen. 

Op dit vlak kan de praktijk niet verder afliggen van de theorie. Want het mooiste speelgoed wordt hier het minst interessant bevonden. En houten speelgoed is volgens ons dochtertje blijkbaar ideaal om mee te gooien. Onze parketvloer weet dat niet echt te appreciëren ... Het zich alleen bezig houden valt eerlijk gezegd ook vaak tegen. Meestal klinkt er na vijf minuten “mama, kom eens kijken”. Of wil ze liever mama komen helpen in de echte keuken. 

In feite zijn wij (en de hond) voorlopig haar voornaamste bron van entertainment. Samen gekke dansjes bedenken, een felgekleurde knikkerbaan bouwen die ze met een brede grijns omstoot, verstoppertje spelen onder een deken, elk met een buggy vol knuffels racen doorheen het huis, onder leiding van 'mama waterkapitein' spelen met potjes water, de bal van de hond claimen, stoepkrijten of bellen blazen in canon, wasmandrijden in het gras, enzoverder. 

En dan besef ik weer; ik hoef niet te zoeken naar het perfecte speelgoed, ik bén het perfecte speelgoed. Laat ik daar nog maar van genieten, voor ze over een paar jaar als een rasechte puber aan haar schermpje gekluisterd zit. 

En jawel, net zoals haar speelgoed zijn mijn batterijtjes ook regelmatig leeg omdat een energiek peutertje op te veel knoppen tegelijk duwt. Timio player, we verstaan mekaar … (O ja, voor dit stuk speelgoed ben ik wel al overstag gegaan)

 

Deze blog verscheen eerder op JustJules