Na een bewogen vier dagen in het ziekenhuis mogen we eindelijk naar huis. Lekker naar huis, thuis waar het beter is. De nachten met kersverse baby Free op de kamer waren echt aanpassen. Wanneer heeft ze honger, hoeveel wil ze eten, wanneer moet ik kolven? Hoe wil ze liggen? Ligt ze wel goed? Mijn hele lijf doet nog pijn van de operatie wanneer ik midden in de nacht naar het toilet moet etc. Gelukkig zijn er heel wat lieve verpleegsters die ons met raad, daad en opgewarmde flesjes bijstaan wanneer we op het belletje duwen. Godzijdank dat mijn lief ook blijft slapen. Alleen zou ik dit niet gekund hebben.
We zijn dus blij eindelijk naar huis te mogen. Ik ben ongelofelijk blij dat ik de buitenlucht weer even kan inademen. We rijden thuis de oprit op en mijn lieve kleine Pixi Puppy zit al op ons te wachten. We besloten de hondjes in twee shiften kennis laten te maken met onze baby Free. Vandaag is Pix aan de beurt. Ook haar heb ik ongelofelijk gemist. Ik ga allereerst eventjes alleen naar binnen en merk dat ze duidelijk voelt dat er iets aan de hand is. Ze is heel kalm, oortjes naar beneden en enkel oog voor de voordeur. Ze komt lekker eventjes knuffelen en kijkt dan weer naar de deur. Ik barst weer in tranen uit. Waarom ... Geen idee.
Mijn lief brengt onze kleine mup naar binnen in de Maxi-Cosi. Hij zet haar op de grond en Pix mag eventjes snuffelen. Heel voorzichtig komt ze eventjes een lekje geven en snuffelen. De eerste vriendschap is ontstaan! We proberen onze hondjes natuurlijk nog evenveel aandacht te geven als voorheen. Er worden geen wandelingetjes overgeslagen of minder koekjes gegeven. Als ze op de zetel springen om naar Free te kijken of om te snuffelen bekrachtigen we dit met belonende aaitjes. Wat doen ze het goed, en zachtjes.
We zijn moe, DOODMOE, maar heel het huis staat overhoop. Valiezen, cadeautjes, kaartjes, etc. We bekomen eventjes in de zetel met de baby lekker dicht bij ons. Maar de avond valt en er besluipt mij een vreemd gevoel. Ik kan het niet anders omschrijven dan als angst. Angst voor de verandering die net ons leven is ingeslopen. Ik zie dat lieve kindje doodgraag, maar alles is opeens anders. Ik moet haar voeden, kolven, verpamperen en te slapen zien te leggen. Als dat alles gedaan is lijkt het alsof ik weer helemaal opnieuw moet beginnen.
Het liefst van al zou ik lekker in bed willen liggen tegen mijn lief aan, geborgen in elkaars armen. Maar dat gaat niet. Er moet nog van alles. Er zijn veel moetjes. Moetjes die we niet kunnen overslaan. We werken ons uit de naad tussen de flesjes en het kolven door. Het is 00.20 en we liggen nog steeds niet in ons bed. Over een uur moet ze weer een flesje krijgen, we proberen samen uit te tellen hoe laat de volgende voeding zal zijn maar krijgen beiden geen simpele rekensom meer gemaakt. We weten niet meer waar ons hoofd staat of wat voor of achter is.
We moeten naar bed, ik weet niet hoe … maar we moeten naar bed! We leggen onze kleine regenboog in de cosleeper en kruipen onder de lakens (nog zonder enige routine). We worden vaak wakker, ademt ze nog, ligt ze nog goed? De uren verstrijken en we staan drie keer op om te verpamperen, in de andere kamer die redelijk aan de koude kant is. Ons Freetje helemaal overstuur omdat het natuurlijk koud is in haar blootje. Zelf staan we te bibberen van vermoeidheid boven de verzorgingstafel. We slapen even en worden weer wakker. Ik voel me leeg, bang en onzeker.
Samen besluiten we de volgende ochtend de dingen praktischer te regelen zodat de volgende nacht beter zou zijn. Ik schrijf op voorhand haar voedingsmomenten op zodat ik niet meer met mijn cloudy mind rekenen moet. We maken een verzorgingstafel op onze slaapkamer, zodat we niet meer de koude in moeten. We nemen de flesjes mee naar boven en maken deze op voorhand (ook de moedermelk). Ik besluit tijdens de nacht niet te kolven, voor mijn eigen gemoedsrust en gevoel. Ik zet wekkertjes wanneer ze bijna moet eten. Op die manier zijn we haar voor. Ze moet niet gefrustreerd wakker worden van de honger, maar krijgt op tijd haar papje.
Mijn lief staat op, geeft haar een nieuwe pamper, checkt haar temperatuur, geeft ze dan door aan mij (nog niet zo mobiel om telkens uit bed te komen). Ik geef ze dan haar flesje, het licht gaat weer uit en het lichtje van mijn telefoon aan. Dit is net voldoende om te checken wanneer haar fles leeg is. Ik laat haar eventjes boeren en leg haar dan bij mij op de borst of in de cosleeper om verder te slapen. En ja, we hebben hier iets van een routine te pakken. Gelukkig is het een doodbraaf kindje, dat zich bij elke fles in een food coma drinkt. Melksnor, armpjes omhoog en dutten maar, tot aan de volgende voeding.
Ik denk dat ik wel kan stellen dat ik toch wat baby blues had/heb. De roze wolk waar iedereen over spreekt, daar zit ik niet op. Het is pittig die eerste dagen, laat niemand je wat anders vertellen. Zo’n baby’tje is een heel nieuw gegeven. Ik zit niet op de roze wolk, maar ik heb ze gelukkig wel in mijn armen!
