2014, het jaar waarin ik voor het eerst mama wilde worden. Mijn toenmalige vriend en ik probeerden een half jaar zonder resultaat. We gingen langs bij de gynaecoloog en uit die consultatie bleek dat ik heel moeilijk op natuurlijke manier zwanger zou geraken, doordat ik te weinig follikels aanmaakte. Toch gaven we de moed niet op en bleven we proberen ...
Tot plots op 12 maart 2015. Op mijn 25ste verjaardag werd er vastgesteld dat mijn mama borstkanker had. Een bom sloeg in ...
Veel verdriet en onmacht. Ik gaf de moed op, en plaatste mijn kinderwens on hold, wetende dat mijn mama haar tantes vroeger overleden waren aan borstkanker. Een heel proces heeft mijn mama toen doorlopen, samen met papa en mezelf. Mijn broer woonde toen apart en heeft dit allemaal op een andere manier beleefd. Gelukkig heeft ze dit overwonnen.
Maar mijn relatie liep stuk, omdat hij er niet voor me was. Wat voor vader zou hij zijn als hij nu al niet voor me kon klaar staan? Ik wilde een warm gezin stichten, net zoals het gezin waarin ik zelf ben groot gebracht. Ook liet hij mij alleen achter op het moment dat we in een testfase zaten om samen te wonen. Zogezegd om de hond bij zijn ouders uit te laten, waarna achteraf bleek dat hij niet één keer daar was geweest.
Ik besloot van het leven profiteren en me niet meer te binden. Ik wilde niet meer belogen en bedrogen worden. Ik had immers al veel meegemaakt en gezien. Maar in mei 2016 voelde ik me onwel, anders dan anders. Ik ging naar mijn huisarts en zij raadde me aan om toch een bloedafname te laten doen. De avond nadien vertrok ik zoals gewoonlijk naar de fitness met mijn beste vriendin. Ik belde mijn huisarts op om mijn resultaten te bespreken zodat ik wist wat er met mij aan de hand was. ‘Proficiat,’ zei ze, ‘je bent zwanger.’
Opnieuw sloeg er een bom van emoties in. Ik huilde en zei tegen mijn beste vriendin dat ik waarschijnlijk zwanger was. Ze troostte me en was er voor me zoals een echte goede vriendin. Een kindje dat ik al zolang wilde, leefde eindelijk binnen in mij, maar op het verkeerde moment. De vader was een ware player, liet me vallen en leefde zijn eigen leven alsof ik nooit bestaan had. Op mijn toenmalige job wilde ik niet blijven aangezien dat een tijdelijke job was. Maar waar zou ik nu nog werk vinden als ze zouden weten dat ik zwanger was? Hoe zou het kindje moeten opgroeien als die vader hem of haar zou opeisen? Het enige wat ik toen nog kon bedenken was de grootste fout van mijn leven: abortus.
Ik ging op intakegesprek, wilde mijn ouders niet belasten met mijn nalatigheid en ook niet met het feit dat ze teleurgesteld in me zouden zijn. Mij mama had net zo’n zware strijd ondergaan waarbij er al veel pijn en verdriet kwam kijken.
Maar mijn beste vriendin raadde me aan om het toch te vertellen, want deze emotionele situatie kon ik niet onopgemerkt doormaken. En gelijk had ze. Ik vertelde het aan mijn ouders. Mijn vader zei me dat ik niet nadacht en dat hij dacht dat ik slimmer zou zijn. Ook mijn moeder was overstuur, maar allebei ondersteunden ze mij, wat ik ook zou beslissen. Ik wist dat abortus op dat moment het beste zou zijn. Voor m'n klein sterretje, maar ook voor de toekomst.
Woensdag 15 juni 2016, mama ging met me mee. De avond daarvoor had ik een pil moeten innemen om de curettage vlotter te laten verlopen. Ik heb gehuild, ik was kapot van verdriet. Het mooiste van mijn leven moest ik laten gaan. Geen egoïstische keuze, maar wel een keuze die beter was voor hem of haar later gezien.
Na veel pijn bij het laten uitvoeren van de abortus, heb ik deze keuze nooit kunnen loslaten. Het heeft mijn leven getekend. Ik heb me altijd sterk gehouden en er nooit met iemand over gesproken. Ik voelde me egoïstisch op dat moment, hoe kon ik dit mijn ongeboren kindje aandoen?
In juni 2019 kreeg ik opnieuw het mooie nieuws te horen. Zwanger van mijn dochter. Ditmaal was ik overtuigd, wat er ook zou gebeuren, ik moest en zou mijn kindje houden. Maar ik leefde in tweestrijd. Zo vaak gehuild dat ik mijn eerste kindje had opgegeven. Op 26 januari 2020 werd ze geboren, mijn dochter. De eerste vraag die ik me stelde was: hoe had haar broer of zus eruit gezien? Hij of zij zou zo trots geweest zijn ...
Ik ben blijven vechten met mijn innerlijke ik. Ik moest dit van me proberen af te zetten. Ik heb terecht geleden om wat ik gekozen had, maar dit was ook voor hem of haar. Hij of zij zou nooit gelukkig geweest zijn om van de ene naar de andere kant gesleurd te worden in ruzie.
In 2021 ben ik dan ook mama mogen worden van een zoontje. Mijn puzzel was compleet, maar innerlijk ben ik nog steeds een beetje gebroken. Want mijn sterretje zal altijd een plekje bewaren in mijn hart. Zal een stuk van mijn leven blijven bepalen, want ik hou van hem of haar, nog steeds. Heel diep en intens. Het spijt me, lief sterretje, dat ik die keuze gemaakt heb. Als ik kon, draaide ik de tijd terug. Maar helaas, dat kan ik niet meer.
Ik ben je dankbaar, dat je mij een stukje jouw zusje en broertje hebt gegeven. Je zal altijd verder leven in mij, in hen, in alles wat ik doe.
Mama zijn is het mooiste wat er is. Vergeven kan iedereen, maar vergeten is hard. En dat wil ik ook niet. Jij zal voor altijd blijven voortleven, in mijn hart. Daarom mijn motto aan alle mama's: Keep strong, always.
