Hoe de twijfels van mijn vriend me van mijn roze wolk duwden tijdens mijn zwangerschap

Op 1 januari 2022 klonken we op een vruchtbaar jaar, want we hadden samen beslist om te stoppen met de pil. Mijn vriend drong aan de laatste twee stripjes nog uit te nemen, maar dit wou ik niet meer. Ik was er klaar voor. 

Niet veel later in maart was de positieve zwangerschapstest een feit. Met een bang hartje ging ik hem het nieuws vertellen dat we mama en papa zouden worden. Hij leek er goed mee om te gaan op dat moment, al had ik wel schrik omdat hij die kinderwens niet beaamde zoals ik. Fier vertelde hij het nieuws aan vrienden en familie. 

De eerste zes maanden vlogen voorbij, een mooie roze wolk of blauwe moet ik zeggen want we kregen een zoontje. De keuze van de naam was snel gemaakt, we zouden zijn papa eren in de naam van ons zoontje.

Die blauwe wolk maakte in augustus plaats voor een gifzwarte donderwolk. Ik voelde dat mijn vriend afstandelijker werd, maar ik weet dit eerder aan het feit dat november dichter kwam en er een soort paniekreactie ontstond. Hij had geen papa meer aan wie hij kon vragen hoe hij bepaalde dingen moest doen. 

15 augustus, die dag staat nog in mijn geheugen gegrift, dat is de dag dat hij me vertelde dat hij me niet meer graag zag. Of liever, dat hij mij niet meer graag kon zien door wat er in mijn buik zat. Hij was er achter gekomen dat hij geen papa wilde zijn, hij wilde zelfs zijn kind niet erkennen. 

Straffer nog, hij wilde langs de notaris gaan om te kijken wat er met het huis zou moeten gebeuren als we uit elkaar gingen. 

Ik ontdekte die maand ook dat de interesse in zijn GSM steeds groter werd. Hij had doodleuk iemand nieuws leren kennen, me wie hij enorm goed overweg kon. Er kwamen al snel smoesje dat hij met een vriend afsprak. Eerst geloofde ik dat, maar dat vertrouwen vervaagden steeds meer. Tot ik ervoor zorgde dat ik onze auto kon volgen en toen werd mijn wantrouwen bevestigd. Onze auto stond geparkeerd aan een hotel, terwijl hij zou gaan eten. Helemaal overstuur was ik toen. Ik confronteerde hem hier de dag nadien mee. Hij was in alle staten ... Hij verweet mij wat ik had gedaan. Hij bevestigde dat hij daar met dat meisje had afgesproken, maar beweerde dat ze niet was blijven overnachten. 

Het begon voor mezelf steeds moeilijker te worden om van mijn ongeboren kind te kunnen houden. Ik wenste zelfs dat het er niet meer was, dat ik er een einde aan kon maken, het ter adoptie zou kunnen afstaan ... 

In mijn omgeving keken familie, vrienden, collega’s … steeds meer uit naar de datum waarop ons zoontje zou geboren worden. Ikzelf hoopte dat dit nog een eeuwigheid zou duren. Want ik wilde inderdaad een kind, maar ik wou er niet alleen voor komen te staan. 

Op 38 weken ontdek ik wat ik al die maanden al vermoedde. De goede vriendin was zijn minnares. Wat ik toen voelde en dacht durf ik niet neer te pennen. Mijn liefde van mijn leven brak me in duizenden stukjes ... 

Wat had ik fout gedaan? Was ik niet goed genoeg? Was ik niet goed genoeg in bed? … 

Duizenden vragen maar geen antwoorden, of toch niet de antwoorden die ik zou willen horen. Ik kon niet geloven wat me net overkomen was, of de afgelopen maanden. 

Wat moest ik doen? Hem alles ontnemen? Ik stelde hem voor de keuze of hij al dan niet bij de bevalling wou zijn. Ik wou hem dit niet afnemen, ik wou dat hij hier geen spijt van kreeg later. Hij besliste om mee naar de bevalling te gaan en wou zijn zoontje erkennen, als ik dat ook wou. 

Op 39 weken en 6 dagen werd ik ingeleid, ons zoontje werd op 17 november 2022 geboren. Het was een intense bevalling, maar wat het belangrijkste voor mij was, was dat hij aanwezig was tijdens de bevalling en mij steunde. Het moment dat hij zijn zoontje zag, veranderde hij. Hij zou er niet voor wenen, maar het ontroerde hem wel, hij kreeg het moeilijk. Ik zag hem in een oogopslag papa worden. Waar hij zoveel schrik voor had kon hij wel. Houden van zijn kind. 

Maar zou ik dit nog kunnen? Ik voelde niets..

Ik probeer tot op de dag van vandaag te houden van mijn kind, maar ik kan jullie vertellen: het is niet makkelijk. Het gevoel dat ons zoontje mij niet verdient heb ik nog steeds, dat ik zo tekort schiet als mama. 

Mijn vriend kan alleszins zijn zoontje niet meer missen. Hij geeft zelfs toe dat hij nooit had kunnen geloven dat hij hem zo graag zou kunnen zien. 

Wat ik hoop is dat we een gelukkig gezinnetje kunnen zijn en het verleden achter ons te laten. We werken hier tot op de dag van vandaag heel hard aan. 

Ik wil vooral mijn ouders, schoonzus en mijn liefste vriendinnen S. en J. bedanken om er steeds voor me te zijn, te luisteren naar mij 24 op 7 en achter mijn keuzes te staan.