Weer een zomervakantie voorbij waarbij ik zelf nauwelijks op de foto sta …

Waarom ik zoveel foto’s neem? Ik wil al die leuke momenten vastleggen. Me later kunnen herinneren hoe fijn die ene dag of die ene plek was. Hoe klein en schattig mijn schatjes van patatjes nog waren. Door gewoon even door mijn foto’s te scrollen, kan ik het gevoel weer oproepen van die ontspannende reis of dat toffe uitstapje. Van het zalige gevoel om samen op pad te zijn. 

Het resultaat na de afgelopen zomervakantie: ik moet toch gemakkelijk een foto of 500 hebben genomen. Het kan ook een pak meer zijn. Ik heb foto’s van mijn lachende kindertjes. Close-ups van hun snoezige snoetjes. Kiekjes van een prachtige zonsondergang. Beelden boordevol liefde van mijn man en de kids. Van mijn man bij die wondermooie zonsondergang. Van elk kind apart. Een lucky shot van de kinderen samen, waarbij ze elkaar knuffelen zonder ruzie te maken. En ga zo maar verder. Laat ons zeggen dat de portfolio van elk van mijn gezinsleden weer behoorlijk is aangevuld. 

Het nadeel van altijd de foto’s te nemen is echter: je moet al heel goed zoeken om tussen al die foto’s ook eentje te vinden waar ik zélf op sta te blinken. Er is een sporadische selfie, alsof ik even voor de camera wil springen terwijl ik gil ‘Hallooooo, ik ben ook mee!’ Met wat geluk zie je mijn reflectie ook eens ergens in iemands zonnebril. En dan is er nog een zeldzame foto hier of daar die van mij genomen werd door mijn lieftallige wederhelft. 

Al gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat ik daar dan allicht eerst om heb moeten smeken, want hij speelt niet graag fotograaf. En dat de kans groot is dat die foto allesbehalve flatterend is. Die spontane foto’s die hij van me neemt zijn meestal van het type dat ik mijn badpak net vantussen mijn billen trek, ik net mijn ogen halfdicht doe tegen de zon of dat ik net één of ander raar gezicht trek. Er kan nog gewerkt worden aan zijn gevoel voor timing, het moet gezegd. Aan zijn gevoel voor kadreren ook trouwens. Maar goed, ik ben al blij als ik zo af en toe ook eens mag figureren in ons fotoalbum. 

Dus even een boodschap aan mijn kinderen. Als jullie later terugkijken naar onze vakantiekiekjes: mama was wel degelijk mee op vakantie! 

Groetjes van een mama-achter-de-camera