Ben je nog maar net zwanger of tel je de laatste loodjes af? Lees je partner in crime dan zeker deze do’s (of vooral don’ts!) even voor. Ze lijken stuk voor stuk pure logica, maar dat zijn ze heus niet. Geloof me vrij, alle uitspraken zijn uit het leven gegrepen, rechtstreeks vanop de bevallingstafel of ernaast. Hoogstens een beetje aangedikt wegens de pijnlijke omstandigheden, maar definitely not kidding!
‘Kan ik nog gaan werken?’
Stel die vraag niet elke ochtend. Als ik wist wanneer die baby van plan was om zijn nest te verlaten, zou het voor mij óók voor makkelijker zijn, believe me! Maar helaas, we moeten de rit gewoon uitzitten en ons laten verrassen op het moment dat die kleine uk er klaar voor is. Wees geduldig!
‘Oh, voel je dat?’
Tijdens de rit naar het ziekenhuis kan ik me voorstellen dat je wat zenuwachtig bent en dat je je best wilt doen om zo snel mogelijk ter plekke te zijn. Maar als een dolle over de verkeersdrempels vliegen is niet alleen tegen de verkeersregels, het voelt ook écht niet lekker. Er zit al een klein wezen in mijn buik dat mijn ingewanden gebruikt als trampoline, dus de rest van mijn lijf wordt niet bepaald blij van zo’n rollercoasterachtige rit. Wees voorzichtig!
‘Stap toch eens wat door!’
Als ik halverwege de parking van het ziekenhuis, op weg naar de verloskamer, even voorovergebogen blijf staan, dan is dat niet omdat ik gewoon wat moe ben. Of omdat ik te lui ben om te stappen. Ik wéét dat die balie geen kilometer verderop ligt, en dat er daarbinnen een bed voor mij klaarstaat waar ik dadelijk in mag ‘rusten’. Maar als er een wee komt, is stappen heel eventjes wat moeilijk. En nee, even doorbijten is dan echt geen optie. Wees begripvol!
‘Kan ik nog gaan voetballen?’
Oké, ik kan misschien nog geloven dat het vervelend is dat je eerste zoon net een zaterdag heeft uitgekozen om zijn schuilplaats te verlaten. Maar zelfs als de verpleegster inschat dat hij niet voor het avondmaal het levenslicht zal zien, is het voorstel om ‘toch nog eerst even te gaan voetballen’ geen slim plan. Just sit this game out! Wees gewoon aanwezig!
‘Heb je nu alweer dorst?’
Blijkbaar kan een bevalling al eens wat vermoeiend zijn. En ook wat intensief. De kans bestaat dat ik wat begin te zweten, of dat ik zelfs dorst krijg van al die inspanning. Helaas hangt mijn ene arm vast aan een bloeddrukmeter, de andere aan een infuus, komen er draadjes uit mijn intieme zone om de hartslag van de baby te meten en sta (lig) ik om de zoveel minuten krom van de pijn. Anders zou ik gerust zelf de gang op gaan om dat pietepeuterige plastic bekertje telkens te gaan vullen. Wees behulpzaam!
‘Amai seg, ik maak al geen grapjes meer!’
Dat is vanaf een bepaald moment inderdaad het beste voor iedereen. In elk geval toch vlak voor ik de epidurale aanvraag en vlak voor de bevalling. Mijn onderkant voelt aan alsof ik er dadelijk een meloen uit moet persen. - Oh, wait a minute, dat is precies wat er staat te gebeuren! Dus ik heb even geen zin in grapjes. Mag het? Wees (nu even) niet grappig!
‘De vrouw die net na ons binnenkwam, is wel al bevallen!’
Je kunt er zeker van zijn: als er iemand wil dat dit hele proces zo snel mogelijk vooruitgaat, dan ben ik het wel! Ik ben moe, ik heb pijn en ik heb allerminst zin om uren te liggen afzien op de bevallingstafel. Plezant is anders. Maar net als zoveel andere dingen, heb ik ook dat niet te kiezen. It is what it is! Wees (nog altijd!) geduldig, hoe lang het ook mag duren!
‘Ik wil eigenlijk gaan slapen.’
Natuurlijk, ik ook! Hoe fijn het ook is om na de eerste ontmoeting met de allerschattigste baby ter wereld (of course!) gezellig met zijn drieën te cocoonen in de verloskamer, dat hoeft geen úren te duren. Zeker niet ’s nachts. Ik ben ook moe, ik heb hard gewerkt, ik heb een mens geknutseld en ter wereld gebracht. Ik wil óók graag slapen. Maar waarschijnlijk zal me dat in het ziekenhuiskamertje ook niet lukken, terwijl jij thuis in je eigen bed ligt en lekker lang kunt uitslapen. Dus: zip it, dankjewel! Wees stil (als je niets beters te zeggen hebt)!
‘Die ziekenhuiskost is echt niet te eten!’
Verwelkte kroketjes op een bedje van doordrenkte erwtjes en dunne saus zijn ook niet mijn favoriete hapje. Maar als ik straks, na al die arbeid, eindelijk mag eten, ben ik moe, is mijn lichaam is plots omgetoverd tot een melkfabriek en heb ik alle energie nodig. Ik zal blij zijn met alles wat ik voorgeschoteld krijg en niet zelf moet klaarmaken. Net als de komende dagen trouwens. Dus het is niet nodig om die welverdiende maaltijd te analyseren als een inspecteur voor de Michelin-gids. Wees dankbaar!
‘Oh, hij heeft al doorgeslapen vannacht!’
Euhm nee, dat heeft hij niet. Baby’s van een paar dagen of weken oud slapen nog niet door. Jij werd niet wakker en ik was te moe om volledig wakker te worden, dus ik heb slapend de borst gegeven en daarna de pamper vervangen op automatische piloot. Yes we can, mommy’s! Wees (af en toe ook) wakker!
Ja, papa’s, een kindje krijgen is best heftig. Maar tijdens de bevalling en in de borstvoedingsperiode ligt het zwaartepunt toch écht bij de mama’s, hoor. De enige taak die jij op dat moment hebt, is om haar bij te staan en te helpen bij de weinige dingen die je op dat moment voor haar of voor de baby kunt doen. Hang in there!
