Er zou een extra disclaimer op de verpakking van condooms moeten staan. Meer een waarschuwing eigenlijk: gebruik van dit rubbertje verhoogt je kans aanzienlijk om binnen twee jaar en negen maanden zen te zijn.
Dit is hoe die disclaimer er zou kunnen uitzien:
Eerst is ‘het’ schattig en lief. Als je een foto neemt dat ligt het braaf op de rug en lacht het op commando. Het blijf liggen. Het maakt niets kapot (buiten misschien je slaaphygiëne maar dat is niets in vergelijking met de kopzorgen die ze je later bezorgen). Het slaapt meestal vaak en het eet meestal wat je het geeft.
Je zit op een wolk. Je leeft de droom. Prachtig, toch?
Tip: koester die droom. Want dan gebeurt het plots. Zonder dat je het verwacht. Als een rups die zich ontpopt tot een mooie vlinder, zo ontpopt je lieve baby zich tot een meedogenloos monstertje. Niemand weet wanneer het precies gebeurt. Maar plots is het er.
Op een mooie, zorgeloze ochtend haal je je kind uit bed. Je kijkt het aan en merkt dat er iets is veranderd. Maar je weet niet wat. Het is haast niet te merken. En toch is het er. Het uit zich pas als het kind zijn of haar mond opent. Drie letters rollen er uit. Drie letters die je leven voorgoed veranderen.
N.E.E.
De kracht van nee. Ontdekt door een kind van twee.
Dat rijmt, alsof het universum wil dat je dit nooit meer vergeet. Foert aan alle pedagogisch verantwoordelijke verklaringen. Daar loop je niet ver mee als het er eenmaal is: Terrible Two.
Je kind werd twee en is niet langer engelachtig maar des duivels. Het verklaart de oorlog aan alles. Aan slapen, aan eten, aan foto’s nemen, aan jou, aan simpelweg alles. Het schiet met een drieloop alles aan flarden: Nee!
Jij bent gevangen. In een labyrint zonder uitgang, want elke deur die je opendoet wordt beantwoord met ‘Nee!’. Elk greintje van plezier wordt uit de kamer (en je leven) gezogen en elke poging om je kind op te vrolijken, verzandt in een zoveelste wanhoopspoging. Het zijn mini-terroristen van nog geen meter groot, gewapend met een bommengordel van nee’s.
Van de ene op de andere dag zijn ze niet langer lief, volgzaam en schattig. Plots hebben ze een eigen willetje en een humeur dat draait alsof er een tornado door hun hoofdje raast. Elke vorm van ratio ontbreekt en op elke vraag, maar dan ook op élke vraag, komt steevast hetzelfde antwoord:
Nee!
‘Ach, het is een fase’.
Wee oh wee, wie met deze briljante observatie komt. Ouders hebben nog voor minder peters, meters, ouders, vrienden … op hun zwarte lijst gezet.
Ik bekijk het soms als een computerspel. Je hebt een nieuw level bereikt, het is niet langer kinderspel. Shit got real. Je kind werd net een explosief kruitvat vol nee’s dat elk moment kan ontploffen. Het voormalig engeltje is nu plots een nietsontziende bokser. Ze zien er ook zo uit met die paar verloren tanden in hun mondje en builen op hun hoofd van tegen tafelhoeken aan te lopen.
Het leven is vanaf nu geen ponykamp meer maar een bokskamp voor je voormalige baby. De vloer, een tafel, een toevallig voorbij wandelend broertje of zusje … Alles is een mikpunt. Zelf word je de meest favoriete boksbal van je mini-bokser. De gelijkenissen met boksen zijn snel op te sommen: de rondes volgen mekaar snel op, ze staan vaak in een hoek en drinken water uit een beker met een rietje.
Geloof mij echt, je lieve baby’tje bestaat niet langer maar is een vechtjas zonder geweten. Of in sommige gevallen een sumo-worstelaar met zo’n veel te grote pamper. Soit, er is één gemene deler: ze zijn gemeen. Niemand en niets is veilig.
Soms, heel soms, heb je even geluk en openbaart zich héél kort een moment van rationeel begrip van je monstertje. Koester die momenten. Denk er aan wanneer je je kind voor de vijfde keer voedsel aanbiedt en het bord uit je handen slaat terwijl het ‘neeeeeeee!’ schreeuwt of voor de achtste keer zijn of haar lievelingsspeelgoed aanbiedt en dat ostentatief naar je hoofd smijt.
Om je daarna een welgemikte rechtse te geven. God mag weten waarom.
Neeeeee!
Maar besef dat er is licht aan de einde van de tunnel. In de verte waait een witte vlag en weerklinkt de bel van de laatste boksronde.
Als die bel weerklinkt dan start een volgende ronde. Je begint een nieuw level. Met ditmaal geen drieletterwoord maar een vijfletterwoord als titel. Ik waarschuw je alvast dat dit een hele vuile ronde is. Letterlijk. Collega-ouders die het level al bereikten, begrijpen mij helemaal als ik de ronde benoem:
Potje.
En dat, beste lezer, zouden ze nu eens op de verpakking van die condooms mogen zetten.
