Afscheid van de onthaalmoeder
Zonder het hele crèche - gedoe te veroordelen lag mijn voorkeur bij een klassieke onthaalmoeder die zorgde voor een klein heterogene groepje kinderen. Geen 'leefgroepen', geen vooropgestelde activiteiten. Maar toen de dag eindelijk aangebroken was, die eerste februari, in 2018, stond het water me in de schoenen.
We waren bang, ongerust. Na vijf maanden borstvoedingsverlof ging ik terug aan het werk. De start van ons avontuur bij de onthaalmoeder moest nog een maandje wachten, aangezien er pas plek was in februari. Die eerste maand dat ik overdag gescheiden was van Annabel was ik gewoon geworden aan het afscheid. In het begin deed het ontzettend veel pijn. Iedere dag opnieuw. Maar het werd als een automatisme dat ik onder controle kreeg. Een maand later zou ik mijn dochter achterlaten bij een - toen in mijn ogen - wildvreemde.
Alhoewel ik de separatie tussen ons gewoon was geworden, gaf deze nieuwe tussenstop voor mijn werk me angst. Hier was ik nog niet klaar voor. Ik had de afgelopen maand mijn grootmoeder leren vertrouwen die de zorg overdag op haar nam van Annabel. Het verbaasde me dat ik moeite had met iemand te vertrouwen, die ik al jaren kende. Nu zou ik hetzelfde moeten doen met iemand die ik enkel kende bij naam. Miljoenen ouders hebben het me voorgedaan, mijn beste vriendin bracht haar dochter hier jaren geleden en toch was ik niet overtuigd: hadden we wel de juiste keuze gemaakt?
Terugkijkend naar die eerste dag, realiseer ik me nu hoe gelukkig wij onszelf mochten prijzen met onze onthaalmoeder. En alhoewel ik met een hoge dosis empathie terugkijk naar mezelf in die tijd, ik herken haar haast niet meer.
Het gekke van al is dat we donderdag een afscheidsfeest gepland hebben staan bij de onthaalmoeder. En dat doet verschrikkelijk veel pijn.
Zoals bij elk emotioneel moment vind ik nooit de perfecte woorden om mijn appreciatie te omschrijven, maar lijkt het mij ook niet meer dan gepast dat ik een poging waag.
Bedankt!
Allerliefste moeke Lieve,
Terwijl ik mezelf voorbereid op het hele kleuterklas-avontuur, kan ik mezelf er niet van weerhouden terug te denken aan de eerste keer dat ik jouw tuin binnenliep. Ik zou je die dag voor de eerste keer ontmoeten. Annabel lag in de Maxi-Cosi, hulpeloos en vredig. Alhoewel je er ontzettend vriendelijk en lief uitzag, had ik angst voor het moment dat ik haar naar jou zou moeten brengen. Terwijl we in de zetel kennismaakte vroeg je me op een directe manier of ik vragen had. Ik had er zoveel, mijn hoofd zat vol.
Maar geen enkele durfde ik luidop te vragen, want ik wist dat ik je zou moeten leren vertrouwen. Ik wou niet dat je de indruk van me kreeg dat ik op dat moment nog geen vat had op het ouderschap. Dat ik geen idee had wat ik deed. Ik wilde niet dat je door mijn façade kon kijken en de onwetendheid zou aflezen in mijn angstige blik.
Ik wilde de indruk creëren dat ik zeker was van mijn keuze om mijn dochter bij jou te laten. Ik wilde dat je dacht dat ik een zelfzekere moeder was, eentje die sterk in haar schoenen stond. Ik had geen idee hoe je stond tegenover borstvoeding, of je wel rekening zou houden met voldoende slaapmomentjes, het belang van haar eenhoorn en tut in bed en het feit dat ik een panische angst had dat je haar te lang zou laten huilen, of sterker nog: dat je mijn dochter niet zou mogen.
In plaats van mijn vragen luidop te delen met je, inspecteerde ik de ruimte. De gezellige living, de orde die je had gecreëerd en waarvoor ik je instant bewonderde. Op de één of andere manier zag je huis er netter uit dan het mijne, terwijl hier zeven kinderen rondliepen. En terwijl ik rondkeek vroeg ik me af hoe Annabel hier paste. Hoe zij hier later zou spelen, hoe ze een boekje zou nemen uit je gigantische boekenkast (die ik meteen bewonderde!). Ik zag de ruimte met het potje waar mijn dochter haar toekomstige zindelijkheidsavontuur zou plaatsvinden.
Kon ik mijn dochter bij je laten? Kon ik je vertrouwen? Was er enige mogelijkheid dat Annabel hier in zou passen net zoals de andere kinderen die hier vrolijk rondliepen? Zou Annabel zich hier 'thuis voelen'?
Een paar weken later, ironisch genoeg op de dag dat Annabel naar school gaat, twee jaar geleden, begon ons avontuur bij jou. Borstvoeding liep niet ideaal en de kolfpauzes op mijn werk gaven me stress. Had ik wel voldoende voorraad voor de dag nadien bij jou? Tijdens die periode waren er opvallend veel voorvallen met ouders die hun kind vergaten in de auto, met de dood tot gevolg. Ik was zo bang dat dit mij ook zou overkomen. Dat ik op een dag de tussenstop zou vergeten maken aan jouw huis, dat ik naar mijn werk reed, me niet bewust van de baby op mijn achterbank. De hele dag probeerde ik me te focussen op het werk, een afleidingsmanoeuvre zodat ik jou niet zou storen met een onzeker telefoontje: at ze wel goed? Sliep ze goed? Huilde ze niet te vaak?
Maar in de loop van de volgende maanden zagen we een evolutie die een grote impact had op mijn onzekerheid. Op een manier die ik nog niet heb achterhaald, slaagde jij erin om een slaapschema te creëren voor onze dochter. Ze sliep in de voormiddag en deed een langere dut na het middagmaal. Alhoewel mijn dochter de jongste van heel je 'bende' was sloeg jij erin om haar te laten participeren en haar welkom te laten voelen. Ze werd al snel een deel van de groep.
En zo deed je het bij alles. De verandering van melk naar groentepap, de verandering naar vaste voeding, het moment dat ze uit het park mocht omdat ze kon lopen. De zindelijkheid en de grootste verandering van al: het moment dat ze ophield met schreeuwen en huilen als ik zou vertrekken. Op een bepaald moment gaf ik aan te vertrekken, voorbereid op de tranen van Annabel. In plaats daarvan gaf ze me een kus en liep ze in jouw armen.
Mijn dochter leerde niet alleen de nodige vaardigheden van lopen of plassen op het potje, ze leerde ook hoe om te gaan met andere kinderen. Ze sloot vriendschappen en de avonden volgde zich op waarin ze haast onverstaanbaar de namen begon op te sommen met wie ze had gespeeld of wie er boos was geweest. Je zorgde ervoor dat ze nu klaar is voor haar nieuwste avontuur: naar school. En alhoewel we ontzettend trots zijn op haar en haar mogelijkheden, zijn we er ons van bewust dat jij hierin een groot aandeel had.
Twee jaar geleden was ik bang geweest dat je haar niet zou mogen. In mijn ogen was dat onmogelijk, mijn dochter niet te kunnen liefhebben. En toch heb ik er schrik voor gehad: wat als je haar niet mocht? Wat als je haar een verschrikkelijke huilbaby had gevonden of een flauwe peuter? Ik zag hoe je de andere kinderen liefhad, hoe je je eigen kleinkinderen opnam. Ik heb me ooit afgevraagd of het zou zorgen voor een verschil. Zou mijn dochter merken dat ze niet jouw biologische familielid was? Zou ze hiervan een verschil merken in omgang met jou? Maar geen enkel moment was er hier spraken van. Je zorgde voor elk kind evenveel, evengoed en even liefdevol. Ook daar bewonder ik jou voor.
We vertellen vaak aan vrienden en familie over de positieve impact die je had op Annabel. Als ze met iets nieuws afkomt hoor ik mezelf vaak zeggen dat ze dit leerde bij de onthaalmoeder. Dus nu ik mijn eerste mail van haar juf gekregen heb, kon ik me tijdens het lezen ervan niet weerhouden om me af te vragen: gaat deze juf Annabel even graag zien als jij deed?
Bedankt moeke Lieve. Ik ben ervan overtuigd dat jij denkt dat je gewoon je job deed, maar in mijn ogen deed je zoveel meer. Bedankt om van onze dochter te houden, om ons lachend aan het raam te begroeten als we aankwamen en haar te vragen om iedere avond afscheid te nemen met een liefdevolle knuffel. Jouw invloed op onze meid is groots. Ik realiseer me dat Annabel klaar is voor school en dat ligt voor een groot deel aan jou. Alleen al daarvoor kunnen we je niet genoeg bedanken.
Afscheid
Zoals ik al zei, woorden kunnen niet genoeg omschrijven hoe dankbaar we zijn voor haar en haar echtgenoot. Maar ik hoop dat deze blogpost er elke mama aan herinnert op de eerste dag dat zij hun kind naar de onthaalmoeder of crèche brengen, dat er een fantastisch mooie weg zit aan te komen. De dagen voelen zelfs al snel als iets automatisch, terwijl er dagelijks zoveel moois gebeurt op die plek. Dingen die je vaak lijkt te vergeten, of geen oog voor lijkt te hebben. Achteraf gezien had ik dit ook.
Zoals ik al zei, donderdag nemen we afscheid van een hoofdstuk dat een grote impact heeft gehad op ons leven. Ik weet niet hoe de toekomst er zal uitzien, hoe angstig ik zal zijn om terug een vreemde te moeten leren vertrouwen, maar ik weet één ding zeker: huilen ga ik.
Deze blog verscheen eerder op Smotherhoods.