Zondag is rustdag ... of dat zou het toch moeten zijn. Dat was deze zondag echter niet het geval, jammer genoeg. Ik had samen met een vriendin afgesproken om een koffieklets te houden en mijn zoontje mee te nemen. Hij is een actief jongetje van twee dat moeilijk kan stilzitten, dus kwam ik voorbereid toe in de tearoom. Een gsm met filmpjes en een rugzakje vol met speelgoed. Helaas mocht het niet baten ...
Midden in de tearoom kwam er een woedeaanval aanzetten. Eentje zoals een verwoestende tornado ... Wat ik toen ook deed, er was geen kalmte na de storm ...
Maar het feit dat mijn zoon de hele zaak samen krijste en hem langs alle kanten smeet, stoorde me nog niet het meest. Ik werd vooral nerveus door de reacties rondom mij.
Het begon met blikken, maar evolueerde al snel naar zuchten en eindigde zelfs met opmerkingen in de zin van hoe het in godsnaam mogelijk was dat mijn zoon zo deed.
Om een explosieve situatie niet nog erger te maken, heb ik me ingehouden en heb de zaak gewoon verlaten. Maar het heeft me diep geraakt hoe onbegripvol mensen kunnen zijn ....
Eén van de opmerkingen kwam dan ook nog eens de gerante van de zaak. Geen haar op mijn hoofd dat erover denkt daar nog eens terug te gaan …
