Mama, ik ben bang…

6/12/2018

Door Mama Hylke

Oké, het komt nog niet echt in die vorm uit de mond van Elise. Haar uiting van angst is veeleer een schreeuw en uitgestoken armpjes die erom smeken om opgepakt en geknuffeld te worden. Maar hoe het eruit komt, dat is een detail. Feit is dat ons meisje steeds meer het fenomeen ‘angst’ begint te kennen.

Niet dat ze constant bang rondloopt, zeker niet. Integendeel, de laatste weken loopt ze eigenlijk vrij vrolijk rond en amuseert ze zich probleemloos met de kleinste dingen. Maar af en toe steekt dus ineens die angst de kop op, terwijl ze daar vroeger totaal nog geen last van had. Enkele voorbeelden:

De kruimeldief: pure horror. Vroeger, toen ze nog baby was, was dat nochtans de uitgelezen manier om haar in slaap te krijgen. Maar nu dus niet meer. Ze wijst mama dan heel vrolijk op het feit dat er kruimels op de grond liggen (leuk, zo een neurotisch peutertje in huis dat geen vuiltjes kan verdragen, ahum), maar als mama die dan efficiënt met de kruimeldief wil laten verdwijnen, is het drama. Dan maar het handvegertje zeker?
De stofzuiger: min of meer hetzelfde verhaal. Van ver en zolang er geen lawaai uitkomt vindt ze dat een zeer fascinerend toestel. Maar als het wordt aangezet, is het gedaan. Nochtans kon ze er vroeger geen genoeg van krijgen, maar goed, tijden veranderen zeker?
De kikker uit die ene aflevering van Maya De Bij: Maya is hier zowat het favoriete tv-programma, naast Bumba en Uki. Maar er is één aflevering waarin een kikker een stuifmeelbal probeert op te eten voor de neus van Maya en haar vriendje Willy. Ik vind die kikker er persoonlijk grappig uitzien, maar Elise ziet er de humor niet van in. Vanaf het moment dat de kikker in beeld komt, is het gedaan. Maar zodra de kikker uit beeld is, is Maya weer fantastisch En trouwens: de kikker uit Bumba vormt dan weer geen enkel probleem…. Ik zoek de logica nog!
Mannen met een pet op: de grootvader van Elise kwam vorige week nogal dichtbij met een pet op, en dat is ze niet gewoon. Ook daar pure paniek, alsof ze benaderd werd door een enge vreemdeling die kwade bedoelingen had. Maar het was dus gewoon de grootvader. Toen ze dat doorhad, kalmeerde ze wel (oef!).

Ik kan alleen maar proberen mij in haar wereld te verplaatsen. Moet ook eng zijn: je ziet een machine ineens gigantisch veel lawaai maken, en er verdwijnen dan nog dingen in ook. Wie zegt dat zij niet mee gaat verdwijnen (ik vermoed toch dat ze daar wat schrik voor heeft)? Toch een enge grote wereld om te ontdekken voor zo’n klein mensje.

En dus proberen we haar duidelijk te maken dat het allemaal niet erg is, maar tegelijk ook haar angst wat te begrijpen. En dan zal ze ooit de kruimeldief en de stofzuiger wel gaan appreciëren. Want ja, er mag geen kruimeltje op de grond liggen, maar die machines mogen er ook niet bij. Ik wacht geduldig op het moment dat ze begrijpt dat dat niet zo eenvoudig is. En dan zal de rest wel volgen ;-).

Deze blog verscheen eerder op Howtobeamom.