Mijn lieve meisje, laat me je wiegen tot je rustig bent
Klein donderwolkje
Mijn werkdag zit erop. Vlug naar de auto lopen want ik moet op tijd mijn dochtertje halen in de crèche.
Vandaag geen vrolijke meid die me al lachend tegemoet loopt, maar eerder een donderwolk waaruit elk moment een onweer kan losbarsten.
Ik begin me al op te jagen, want ik moet op tijd thuis zijn omdat mijn liefste moet gaan trainen. Ik geef mijn liefste een kus, zet ondertussen de Teletubbies op, ontdoe mijn kleine donderwolk van haar jas, en ondertussen smeer ik een boterham met choco. (Mijn meisje eet 's middags warm in de crèche.)
Onweer barst los
Nog steeds op mijn veel te hoge hakken begin ik op te ruimen, en ik bedenk ondertussen dat ik de spaghettisaus al kan maken voor morgen zodra mijn donderwolkje gewassen is en slaapt.
Na een lekker warm badje wil ik mijn donderwolkje in haar bedje leggen. Ik wil net mijn gehakt uithalen als de donderwolk losbarst. Ik begin me op te jagen, en na een kwartier loop ik boos de trap op.
Ik roep tegen mijn donderwolkje en zie haar snikkend haar armpjes naar me uitsteken. En dan denk ik opeens aan Linda Mertens, die haar meisje, twee maanden ouder dan Alizée, heeft moeten afgeven aan dat monster K. Niet alleen zij, maar hoeveel andere mama's zouden nu niet in mijn plaats willen zijn? Zouden er alles voor geven om hun kind uit hun bedje te halen en te troosten?
Meisje van me
Meisje van me,
Ween maar uit in mijn armen. Laat me je troosten en je traantjes afgeven.
Laat me je wiegen tot je rustig bent. Ik blijf je vasthouden tot je slaapt.
Ik blijf bij je, lief meisje van mij. Ik laat een traan voor al de mama's die dit geluk ontnomen is. En ik kan enkel hopen dat ik dat nooit zou moeten meemaken.
Gastmama Lindsay
