Dat ik een sterke vrouw ben EN dat ze me het niet na zouden nadoen … Dat zeggen de mensen rondom mij meer dan eens als ik een minder dagje heb. Ze zeggen het natuurlijk met de allerliefste bedoelingen, maar ik vind het - om eerlijk te zijn - verschrikkelijk om te horen. Want ... wat als je geen andere keuze hebt, nu je alleenstaande mama bent, en als alleen sterk zijn en verder doen als de enige juiste keuzes aanvoelen?
Elke mama wil toch gewoon alles geven aan haar kids, ook als dat op een bepaald moment alleen nog jouw taak wordt??
Ik ben mama van twee tieners (A, 14 en L, 12). De papa is er nog wel, maar speelt geen actieve vaderrol. Ik ben dus gemakkelijk gezegd een mama en papa in één pakket: de trooster, de zorger, de knuffelaar, de speelgenoot, de luisteraar ...
Het was mijn grootste angst toen ik ooit aan kinderen begon …Ik had mijn papa zelf vroeg verloren en wilde mijn kinderen later het “perfecte gezin” geven. Maar sommige dingen kan je niet controleren en soms loopt het leven anders en kom je voor geweldige uitdagingen te staan.
Zoals alleen nog maar het gewone dagdagelijkse leven geregeld krijgen. Die mama én papa-rol vervullen, maar ook werken en financieel alles op orde houden, of school en huiswerk opvolgen en (zeker ook belangrijk) activiteiten en ontspanning inplannen.
Wat ik niet altijd makkelijk vind is bv. het “snel moeten schakelen” tussen streng zijn en troosten. Of belangrijke dingen alleen moeten beslissen. Of die reis willen plannen waarbij je de hele tijd alle verantwoordelijkheid draagt en dan nog zelf willen ontspannen ter plaatse. Of het gevoel van onmacht met niemand kunnen delen als je kind ziek is of zijn been breekt.
Ik weet dat we als gezin niet het “perfecte plaatje” zijn geworden dat ik ooit zó belangrijk vond. Maar ik weet wel dat we met ons drieën zoveel meer hebben dan veel anderen samen. We hebben, meer dan anderen, geleerd om voor elkaar op te komen, elkaar te vertrouwen en elkaar wat krediet te geven als het nodig is, elkaar te helpen als het even moeilijk gaat. Humor is altijd aanwezig en helpt ons om onze warme thuis verder uit te bouwen.
Ik ben zo gelukkig om mijn twee tieners bezig te zien met de juiste waarden en het hart op de juiste plaats, allebei heel fel begaan met anderen. We hebben onze eigen betekenis aan “perfect” gegeven.
Ik schrijf dit tekstje als bedanking:
Aan mijn twee tieners: Wat ben ik echt zo ontzettend fier op jullie!
Aan alle mensen rondom ons (familie, vrienden, collega’s ...): Zonder jullie hulp, medevoelen, luisterend oor, relativeringsvermogen, gezelschap ... zou het ons ECHT WAAR niet lukken. Jullie weten één voor één wie jullie zijn en waarvoor we jullie zo hard appreciëren!
Aan alle “niet-standaard” gezinnetjes: Jullie zijn perfect op jullie manier. Door al jullie uitdagingen hebben jullie zoveel kracht gekregen en hebben jullie zoveel levenswijsheid. Laat jullie niets anders wijsmaken: Een warme thuis is alles wat telt!
