Ben ik een slechte moeder, of gewoon een bezorgde oma?

Ik ben oma van een fantastische kleinzoon van 16. Sinds een dikke vijf maanden woont hij bij mijn man en mij. Niet zomaar voor een gezellig logeerweekje, maar echt, officieel. De rechter liet hem zelf beslissen, en hij koos voor ons.

Zijn mama, mijn dochter, is woedend. Al sinds hij zijn koffers bij ons zette. En eerlijk? Ik snap haar boosheid. Zij voelt zich verraden. Alsof wij haar als ouders in de steek hebben gelaten. Misschien hebben we dat ook wel een beetje gedaan. Maar we hebben geprobeerd het juiste te doen voor onze kleinzoon. Helaas lijkt dat ten koste te gaan van onze relatie met onze dochter. En dat doet pijn.

Hoe zijn we hier terechtgekomen?

Mijn dochter was jarenlang alleenstaande mama. Haar ex, de biologische vader van mijn kleinzoon, was al snel uit beeld. Ze woonde met haar zoontje bij ons tot hij een jaar of twee was. Daarna stond ze er alleen voor, en dat deed ze geweldig. 

Toen mijn kleinzoon vier was, leerde ze haar huidige man kennen. Ze gingen snel samenwonen en trouwen. Haar man had zelf ook een zoon, van een jaartje ouder. Twee jongens, bijna even oud, samen opgroeien? Klinkt als een leuk jongensboek, dachten wij allemaal. Maar in de praktijk liep het helaas anders.

Mijn kleinzoon deed zijn uiterste best om zijn plusbroer als familie te zien. Maar die andere jongen? Die zag hem niet eens als ‘plus’, laat staan als broer. Er was afwijzing, afstand, zelfs pesterijen. Geen gedeelde geheimen of kattenkwaad, maar gesloten deuren, scheve blikken en koude schouders. Zelfs op vakantie werd mijn kleinzoon buiten de kamer gehouden. Letterlijk.

Therapie? Check. Gesprekken? Check. Maar verbetering? Nope.

Er werd van alles geprobeerd. Familiegesprekken, gezamenlijke activiteiten, jarenlange therapie… Mijn kleinzoon kreeg telkens opnieuw de boodschap: blijf proberen. Geef het tijd. Wees lief. Maar alles bleef eenrichtingsverkeer. De pijn van die afwijzing vrat aan hem. En toen hij ouder werd, kwam hij steeds vaker bij ons logeren. Zijn veilige haven. Maar zelfs dat wilde mijn dochter beperken: ze vond dat hij te graag bij ons was.

Tot hij zestien werd, en na een zoveelste incident (letterlijk in de regen, ‘s nachts, buitengesloten door zijn stiefbroer en diens vrienden) de knoop doorhakte: hij bleef bij ons. Mijn dochter protesteerde, maar hij weigerde terug te keren. En wij? Wij hebben geluisterd. Wij hebben hem opgevangen.

En nu?

Nu is het officieel. Hij woont bij ons. Hij bloeit open. Hij voelt zich veilig. En mijn dochter? Zij is boos. Teleurgesteld. Misschien zelfs gekwetst. Want wij hebben haar wil genegeerd. En dat begrijp ik. Maar als grootouder moest ik kiezen: stilzwijgend toekijken, of een kind beschermen dat zich jarenlang ongezien en ongewenst voelde in zijn eigen huis.

En dus zit ik nu met een verscheurd hart: trots op de rust die we onze kleinzoon geven, verdrietig om de afstand tot mijn dochter.

Ben ik nu de slechterik? Misschien. Misschien een beetje. Maar ik denk dat ik vooral een oma ben die deed wat haar hart haar ingaf. En dat hart sloeg op dat moment voor een jongen die het gevoel had nergens anders terecht te kunnen.

BRON: Reddit