Ik dacht dat als mijn kinderen wat ouder werden, ik zeeën van tijd zou hebben. Ik zou boeken lezen en ongestoord een hele film kunnen uitkijken. Ik zou tijd hebben voor mezelf, en ik zou me weer uitgerust voelen omdat ze allemaal zouden doorslapen ’s nachts. Als er een probleem was, dan zouden we erover kunnen praten, en dat zou veel minder stress geven dan uitzoeken waarom die baby nu weer aan het huilen was.
Ze zouden geen bedtijdroutine van een uur nodig hebben en zouden zelf in de douche of het bad kunnen gaan. Kortom, mijn avonden zouden weer gewoon voor mezelf zijn.
Ze zouden zelf naar de winkel kunnen, en we zouden geen babysit nodig hebben om op zaterdagavond eens iets te kunnen doen.
Ja, in mijn hoofd zouden we echt zeeën van tijd hebben.
Maar op de één of andere manier zit ik hier nu, doodmoe. En ik kan niet eens uitkijken naar 19u, wanneer ze allemaal veilig in hun kamer liggen te slapen. In de plaats daarvan zijn mijn kinderen een soort nachtelijke wezens geworden die lang willen opblijven en die het soms zelfs in hun hoofd halen om om 23u nog iets lekkers klaar te maken. Wat een illusie, die “avonden voor mezelf”.
Ze kunnen me inderdaad vertellen waar ze zich zorgen over maken. Maar dat zijn echte, grote dingen die ik niet kan oplossen met hun favoriete knuffel of een pleister. En elke keer ze ergens naartoe gaan op de fiets, maak ik me nog tien keer meer zorgen dan anders.
Er is zoveel dat ze nog moeten leren. En dus ben ik uren bezig om hen te helpen met huiswerk of studeren of om hen te begeleiden bij huishoudelijk werk. Want hun favoriete recept zelf klaarmaken, daar kunnen ze wel wat hulp bij gebruiken.
Ik moet zo vaak scheidsrechter spelen, dat ik eigenlijk een fluitje zou moeten krijgen en betaald zou moeten worden voor al die tijd die ik elke dag verlies door te zeggen dat ze elkaar met rust moeten laten en of ze nu, alsjeblieft, hun borden en glazen in de vaatwasser willen zetten.
Ze palmen maar al te vaak de televisie in – en ik ben al blij dat ze dan eens niet in hun kamer zitten. Mijn boeken liggen nog steeds stof te vangen op mijn nachtkastje, want ik ben nog altijd te moe om te lezen voor ik ga slapen.
Het weekend bestaat uit een combinatie van taxichauffeur spelen, gaan kijken naar dansvoorstellingen of voetbalmatchen, het huishouden doen en boodschappen halen, want die koelkast krijg ik nauwelijks bijgevuld aan het tempo waarop alles hier wordt opgegeten.
En ik hoef ’s nachts dan wel geen voedingen meer te geven, maar het is bijna niet te geloven hoe vaak ik ’s nachts lig te denken en me zorgen lig te maken over vanalles en nog wat.
Ik ben nog nooit zo moe geweest, ook al hoef ik ’s nachts geen monsters onder het bed te verjagen. Mijn kinderen hebben me nu nodig op andere manieren, en die zijn net zo vermoeiend.
Maar dan komen ze plots uit het niets naast me zitten en leggen ze hun hoofd op mijn schoot. En dan willen ze gewoon eventjes zo zitten, zonder iets te zeggen, omdat ze mij nog altijd nodig hebben. Dan streel ik hen door hun haar, kus ik hun voorhoofd, en loopt mijn hart over van liefde.
Dan durf ik nauwelijks te bewegen – net zoals toen ze nog klein waren en ze eindelijk lagen te slapen – omdat ik niet wil dat het moment voorbij gaat.
Ik ben nog nooit zo dankbaar geweest, en ik besef dat de tijd voorbij vliegt.
Ik heb minder tijd dan ooit, nu mijn kinderen groter zijn. Maar ik weet dat elk moment ertoe doet.
Dus ja … ik ben nog altijd moe. Ik heb nog altijd geen tijd.
