De dochter van mijn ex-vriend vraagt om hulp, maar ik vind dat niet meer mijn probleem

Ik had zes maanden een relatie met Jan, maar drie maanden geleden zijn we uit elkaar gegaan. De reden voor de breuk was zijn 16-jarige dochter, Tia. Vanaf het begin gedroeg ze zich heel vijandig naar mij toe. Ze maakte gemene opmerkingen, bekritiseerde mij en mijn kookkunsten en noemde me constant "die trut". Ze zei dat ik de reden was dat haar ouders uit elkaar waren gegaan. Dat klopt totaal niet, want ze gingen al 10 jaar geleden uit elkaar, 8 jaar voor ik Jan ontmoette.

Moeilijke relatie

Ik had als kind zelf een opdringerige stiefmoeder die veel moeite deed om zich met mijn leven te moeien, en mijn leven zelfs probeerde over te nemen. Daarom deed ik mijn best om precies het tegenovergestelde te doen. Ik gaf Tia ruimte en probeerde met haar te praten. Ik vroeg wat ik kon doen om de situatie tussen ons te verbeteren of tenminste normaal te maken. Haar antwoord? Ik kon mezelf beter van kant maken. 

Jan hielp niet. Hij dreigde wel met straffen en haar spullen af te pakken, maar dat deed hij nooit. En Tia wist dat, dus ze ging gewoon door met haar gedrag. Zelfs haar moeder, waarmee ik eigenlijk best goed kon opschieten, probeerde met haar te praten en erachter te komen waarom ze me haatte. Tia kon geen enkele reden bedenken. Ze vond me gewoon niet leuk.

De druppel

De druppel kwam op een avond toen Jan en Tia bij mij thuis waren. We hadden eten besteld en ik was het gaan ophalen. Toen ik terugkwam, zag ik Jan in mijn eetkamer de scherven van een antieke vaas oprapen. Het was een vaas die ik van mijn overleden oma gekregen had. Ik had een supergoede band met mijn oma, dus het brak mijn hart om de vaas in duizend stukjes te zien. Ik vroeg, wel wat bozig, wat er was gebeurd en Tia keek me alleen maar grijnzend aan en zei: "Oeps, een ongelukje!"

Ik vroeg hoe dat dan kon, en ze haalde gewoon haar schouders op en zei: "Ik denk dat ik tegen de tafel ben gebotst en toen viel de vaas eraf." Dat was onmogelijk. Mijn eettafel is zwaar, je zou jezelf er keihard tegenaan moeten gooien om iets te laten omvallen. Ik was zo kwaad en teleurgesteld, dat ik hen allebei mijn huis heb uitgezet en de rest van de avond heb gehuild. De volgende dag belde ik Jan om te vertellen dat ik dit niet meer kon. Hij probeerde me te overhalen, maar mijn besluit stond vast.

Daar is Tia weer!

Fast forward naar twee dagen geleden. Toen ik op mijn werk vertrok, stond Tia mij daar op te wachten. Ze begon meteen te klagen over de nieuwe vriendin van Jan. Ze was een echt monster. Blijkbaar probeerde Tia haar oude trucjes ook op haar uit, maar die hadden geen succes. Tia schold haar uit, maar de vriendin schold terug. Tia beledigde haar, en de vriendin beledigde haar terug. Het ergste was dat Tia "per ongeluk" iets van de vriendin had stukgemaakt en dat de vriendin uit wraak Tia's telefoon had gepakt en stukgeslagen. –Stiekem vond ik dat wel een goede zet.–

Ik vroeg Tia of ze dit verhaal ook aan haar moeder had verteld. Dat had ze, en haar moeder had besloten dat Tia niet meer naar Jan mocht gaan. Ik zei zoiets als: "Het lijkt erop dat alles dan geregeld, niet?" Tia begon te huilen en vroeg of dat alles was, of ik haar niet kon helpen. Ik keek haar alleen aan en zei dat haar dat het niet mijn probleem was. Daarna liep ik weg.

Toen ik dit aan mijn zus vertelde, vond ze mij gemeen. Ze zei dat Tia duidelijk een probleem had en dat ze me nodig had. Ze was niet voor niets naar mij toe gekomen, en het minste wat ik had kunnen doen was haar een schouder geven om op te huilen.

Maar ik voel gewoon niets. Ik denk dat ik gewoon verdoofd ben als het om Tia gaat. Daarbij heb ik ook geen relatie meer met haar vader, hij heeft intussen iemand anders, dus dat hele hoofdstuk is voor mij afgesloten.

Ben ik een slecht mens omdat ik haar niet geholpen heb of niet naar haar geluisterd heb?

Bron: vrij vertaald naar REDDIT