Ik ben een middelmatige moeder en dat vind ik dik ok!

In de mama-modus lijkt 'bescheiden gemiddelde' een mooie categorie om mezelf in te plaatsen. Waar de moeders van de bovenste plank hun kroost een tig weken leeftijd aanmeten, vond ik maanden en jaren al moeilijk genoeg om uit te rekenen.

Borstvoeding was aan mij niet besteed na een zwangerschap die in geen van de twee gevallen dramatisch maar, toch een beetje ter verdediging, ook niet rooskleurig was en maanden (of moet ik weken zeggen) later vond ik papjes uit potjes soms gewoon lekker makkelijk.

Knutselen en gezelschapsspellen zet ik categoriek bij de moetjes en probeer ik zo gewiekst mogelijk te ontwijken, en de perfecte fotoalbums samenstellen blijkt steeds weer een goed voornemen in plaats van een mission accomplished. Van de oudste zijn er anderhalf geboortealbums, van de jongste bijna een halve.

Dat de kinderen al heel hun schoolcarrière flink en redelijk zelfstandig hun huiswerk maken neem ik soms voor te vanzelfsprekend, je vindt me met andere woorden haast nooit aan tafel voor moederlijke begeleiding met bijhorend koekje bij het schoolse werk.

Schermtijd wordt amper gemeten, vooral zodat ik onbeschaamd een dutje kan doen of tot laat op de avond kan doorwerken. Fokswild word ik wanneer mijn jongvolwassene beslist om even tijd te hebben voor wat chitchat of drama, net op het moment dat ik in de zetel neerplofte om een serietje te kijken waarbij ik mijn verstand op nul kan zetten.. uiteraard niet toen ik mezelf verveelde met een spelletje op de gsm en ook niet toen de tafel moest afgeruimd worden, nee, zelfs niet toen ik voorstelde om even samen een wandelingetje te maken ... gewoon exact op het moment dat ik mijn brein afzet ... elke keer opnieuw.

"Hoe geraak je in 's hemelsnaam ooit in die 'gemiddeld bescheiden' categorie die je jezelf toekende”, hoor ik je denken. Tja, ik moet iets goed doen, want ook al miste ik de befaamde roze wolk tot tweemaal toe, mijn offspring geeft me vleugels.

Ze maken me apetrots met hun wijsheden, keuzes en doelen, met hun empathisch, zacht en kritisch karakter, met hun beleefdheid en dankbaarheid.

Een intens warm gevoel wikkelt zich als een dekentje rond me, wanneer de tienerzoon zich 's ochtends geniepig tegen me aanschurkt voor een soezelmomentje met ons twee, waarin we een gezamelijke strijd voeren tegen de zich tot vervelens toe herhalende wekker en tegen papalief die ons uit bed probeert te krijgen.

Met een liefdevolle vanzelfsprekendheid tover ik 's avonds één, twee of drie verschillende en overwegend verse warme maaltijden op tafel, afhankelijk van de culinaire likes en dislikes van man en kinderen.

Inwendig schreeuwen en huiveren van ongeloof, doch uiterlijk geruststellend knikken wanneer een eerste seksuele ervaring wordt meegedeeld met een gemak als waren het de laatste nieuwtjes uit Hollywood.

Ongeëvenaard genieten van elk kopje koffie of thee dat dampt van de liefde waarmee het gemaakt werd door zoon- of dochterlief (hij zorgt voor koffie, zij voor thee).

Als motivational coach joggen met mijn kleine wittekop en tegelijkertijd stiekem zelf degene zijn die gemotiveerd is om dat tikkeltje meer of harder te lopen dan waar ik zin in had.

Elke avond de slaapwelkussen en -knuffels beantwoorden die spontaan mijn richting uitkomen.

Met ons drieën mijn man, de superpapa, of extra passagiers verblijden (of eerder halfdoof maken) met onze kennis van songteksten die we met volle overtuiging meeschreeuwen in de auto.

Ik kan nog wel even doorgaan met het opsommen van momenten waarbij ik me schaam om mijn onbehouwen en rotslechte moederschap enerzijds en de momenten waarbij ik bij mezelf denk "hey, je doet het nog zo slecht niet" anderzijds.

Het punt is, ik ben geen perfecte moeder, dat lijkt me trouwens veel te vermoeiend. Ik maak fouten, kies soms voor mezelf en ontplof occasioneel om de stomste pietluttigheden.

In welke categorie van moeders ik ook thuishoor, mijn kinderen staan onvoorwaardelijk op het hoogste schavot en wanneer het er echt toe doet zijn zij degenen waar ik alles voor laat vallen. Zij zijn letterlijk de enige reden waarvoor je me 's nachts mag wakker maken.

Ik ben een mama die (meestal) haar best doet en geen grotere liefde kan voelen dan die voor haar kinderen. Middelmatigheid is dus op dit vlak ook mijn deel... en weet je wat? Dat vind ik meer dan dik ok!  

Een anonieme middelmatige moeder