Het is zaterdagavond en ik krijg een appje van mijn bonusdochter Aylin (12). Vreemd, want zit Aylin niet gewoon op de achterbank tijdens deze autorit richting een etentje bij de Griek?
Al sinds het begin van mijn relatie met mijn partner Sabina proberen wij altijd op één van de weekenddagen iets gezonds te eten en de andere dag iets ongezonds. Meestal gaat dit in goed overleg, maar ik wil de touwtjes in het weekend nog wel eens extra laten vieren, zo weet ook Aylin.
Aangezien wij vanavond dus bij de Griek zouden eten (wat meestal gepaard gaat met patatjes en een lekker toetje) besloten we zondag gezonde bloemkool te eten. Dit nieuws was echter in de auto ook door Aylin opgevangen, waarop zij het volgende besloot te appen zonder medeweten van haar moeder:
"Kan jij niet ff regelen dat we morgen naar de Mac gaan ofzo? Of pizza bestellen weet ik veel’’
Zoals ik al zei, heb ik een bonusdochter van 12 en inmiddels is onze band erg goed. Maar het begin liep wat stroef, zoals je dat mag verwachten als je net de intieme band tussen een alleenstaande moeder en haar dochter komt onderbreken. Ik leerde Aylin kennen als dochter van mijn partner Sabina die gescheiden was. Zij gaf tijdens onze eerste dates al snel aan dat ze een dochtertje van vijf had en of dit een mogelijk probleem zou worden.
Blind door verliefdheid zei ik ‘nee’, maar ik moet zeggen dat het aanstaande bonusvaderschap mij wel enigszins zorgen baarde. Als vader kan je je hier namelijk negen maanden op voorbereiden, maar als bonusvader krijg je inééns een kind in de schoot geworpen. En dan ook nog in een periode dat de kleine meid van vijf ook nog in een soort ‘kleuterpuberteit’ zit.
De eerste maanden begonnen we dan ook voorzichtig met kennis maken, af en toe eens met zijn drietjes een patatje eten, een dagje weg te gaan of een spelletje te spelen. Maar naarmate de tijd vorderde en Aylin rustig aan mij begon te wennen groeide het vertrouwen. Na een paar maanden wennen aan het bonusvaderschap gingen we samen nadenken (in overleg met Aylins biologische vader) of er misschien niet enkele taken te verdelen waren, zoals bijvoorbeeld het brengen naar school. Want aangezien Sabina op dat moment al in de vroege ochtend met werken begon en ik later, zou dit best wel eens handig kunnen zijn.
Het eerste besef dat het bonusvaderschap mij méér deed dan ik ooit had kunnen denken, was het moment dat ik die eerste ochtend hand in hand met Aylin naar school liep. Ik stelde mij voor aan de juf, liet Aylin met haar broodtrommeltje en tas achter en zei gedag. En daar sta je dan, als vreemde tussen de ouders op het schoolplein, een traantje wegpinkend bij de aanblik van Aylin die zwaaiend achter het raam van haar klas staat.
Een bijkomend feit van het naar school brengen, waren de ochtenden opstarten met een treuzelaar, het proberen van een staart maken (wat resulteerde in het feit dat Aylin soms als een vogelverschrikker naar school ging), maar ook de momenten dat ik haar soms wel achter het behang kon plakken. Het duurde dan ook niet lang tot van beide kanten de irritatie wel eens hoog opliep omdat de tekenfilmpjes belangrijker waren dan het aankleden.
Geïrriteerd en geacteerd dreigend riep ik: "Als je zo blijft doen, ga je maar lekker alleen naar school’’. Waarna ik de wc bezocht en mijn jas zocht om te vertrekken met Aylin. Echter had Aylin (op dat moment zes jaar oud) mijn ‘dreigement’ erg letterlijk genomen en besloten om haar jas te pakken, rugzak om te doen en alvast met een koek in haar hand naar school te lopen. Ik kan u vertellen; mijn hartslag is zelden zo hoog geweest en de verantwoording die je dán voelt gaat toch erg veel lijken op het hebben van een ‘eigen’ kind.
Maar wél een kind met een bijzonder bijdehand randje. Want ook als prinses van het tijdrekken wist ze ons menigmaal onder de tafel te praten. Als wij dan aangaven dat het grote mensen bedtijd was, kregen wij om onze oren waarom wij zelf dan nog niet op bed lagen.
Dat Aylin een slimme meid is, blijkt ook wel uit het feit dat ze haar lagere schooltijd inmiddels met twee vingers in haar neus heeft doorlopen en zichzelf na de zomervakantie mag belonen met een deelname op het gymnasium. Maar alsnog vind ik regelmatig vuile sokken achter de deur, vies servies en bestek op haar kamer, lege zakjes chips of pizzadozen op de grond en zijn de jongens niet langer stom, maar ‘hotties’. Pubers blijven pubers, zal ik dus maar zeggen.
Gelukkig maken Sabina en ik ons weinig zorgen of ze het gaat redden in de grotemensenwereld. En ook onze band als bonusdochter en bonusvader is erg gegroeid: we bezoeken samen Comic Con beurzen, gamen samen op de Playstation en wisselen grappige plaatjes uit over de app.
En ja, inmiddels vragen we sámen aan mama of die bloemkool op zondag nou echt nodig is.
