Met momenten wil ik dat onze pleegzoon mijn dochter is. Niet mijn pleegdochter of iets dergelijks maar gewoon mijn dochter. Ik wil een dochter met wie ik van gedachten wissel over de lengte van mijn haar, de grootte van mijn oorbellen, over of mijn gat dat te dik is in deze rok, de fijne geur van parfum, de hoogte van mijn schoenhak onder een welbepaalde broek, de kleur van lippenstift … Allemaal zaken waarover ik fantaseer dat moeders met dochters praten.
Als een journalist de situatie overschouwend zegt hij dat dat niet mogelijk is. Ik zeg al grappend dat hij volgens mij nog te weinig moeite doet.
Het is een onbereikbaar doel. In de jeugdhulpverlening met hand en tand uit de handelingsplannen geweerd. In ons pleeggezin schering en inslag. Kei hard je best doen en weten dat het toch niet lukt. Het heeft iets berustends. Je inspanningen doen er niet toe en je weet het op voorhand. Ik ben pro.
Onaangekondigd belanden we per ongeluk in de solden van een kledingswinkel. Dirk is druk met pak en vest. Onze pleegzoon probeert zowaar een broek met een nieuwe snit. Ik heb broeken, truien, rokken gesprokkeld. We becommentariëren elkaars keuze luidruchtig in de paskamers.
De vijfde broek die ik pas, is volgens mij raak. Mijn dochter vermomd als pleegzoon, deelt mijn mening. ‘Ja, Liesbeth, die broek past echt goed. Het is eens iets anders voor jou. De groene kleur is ook mooi. Je hebt geen groene broeken in je kast. Ja, koop die maar.’
Ik vind ze nogal duur voor een soldenprijsje. Onze pleegzoon woont bijna zes jaar bij ons. Met zijn zintuigen op stokjes en een goed functionerend brein kent hij mij even goed als ik hem. ‘Soms moet je jezelf eens iets gunnen, Liesbeth.’ Fluistert de dochter in hem me toe. ‘Je mag jezelf verwennen. Je bent trouwens bijna jarig. Zie het als een cadeautje aan jezelf.’ Onze pleegzoon heeft geen moeite met zichzelf iets gunnen en hij verwent zichzelf regelmatig. Ik besluit zijn voorbeeld te volgen. Ik koop de broek én een bijpassende gestreepte trui.
De volgende dag draag ik welgemutst deze prachtige comfortabele outfit tot ik thuis mijn dochter tegenkom: ‘’t Is wel een beetje een pyjama hoor Liesbeth, die kleur en die streepjes …’
Ik slik en bedenk het dochter-gedoe indachtig: be careful what you wish for!
Ik besluit, een pleegzoon is meer dan genoeg en die onbereikbare doelen, laat die ook maar zo.
