Een koude dinsdagavond, 16u23. Ik zie het nummer van de oudste zoon (bijna veertien) verschijnen. Dat kan geen goed nieuws zijn. Mijn bange voorgevoelens worden bevestigd: hij is gevallen met de fiets. Aan de tramsporen. ‘Mama, ik ben op mijn gezicht beland… en mijn tand is gebroken.’
Ik bespaar jullie de stress van de angstige autorit, het bijna-ongeluk en het niet onmiddellijk terugvinden van de zoon… Het schrikken als ik zijn gezicht zie, bebloed en toegetakeld. Een dikke knuffel… en dan naar de spoed.
Daar gaat het vrij vlot: zijn kin wordt gehecht, daarna richting de tandarts van wacht. Die probeert ons gerust te stellen: zulke dingen zien er altijd erg uit. Foto’s worden gemaakt, de toestand in kaart gebracht. Van het optimisme blijft weinig over: vier (!) tandartsen tegelijk staan rond onze zoon en toch kunnen ze de tand slechts voorlopig redden. Een spalk moet ook de rest stabiliseren. Maar de prognose is niet goed.
Wat volgt is een reeks tandartsbezoeken en bij de orthodontist kan hij opeens wél snel terecht. Dat hij een beugel moest, lag al een tijdje vast: te weinig plaats en blijkbaar een serieuze overbeet – onzichtbaar aan de buitenkant, des te duidelijker op de foto’s. Maar een routinebehandeling wordt het niet, allesbehalve zelfs. Zijn kapotte tand moet eruit en de rest zal naar voor worden geduwd. Ik bespaar jullie de details en de kostprijs – gelukkig komen de verzekeringen tussen.
En dus is het binnenkort zover: onze oudste zoon gaat beugelen. En ja, daar is hij geen uitzondering in: wil je erbij horen dan MOET je wel aan de blokjes, niet?
