Nu, tijdens een weekje verlof, merk ik toch weer hoe graag ik mama ben van twee tieners. Hoe leuk het kan zijn om eens een week niet de zeurende moeder te zijn (hoewel die juffen zelf duidelijk niet beseffen dat vakantie zo nodig is en dus een heleboel huiswerk meegeven).
Mijn zoon, 13 jaar, tweede middelbaar, wil zo graag zelfstandig zijn, groot zijn. Dus liet ik hem losser dan vorig jaar. Hij wist wat er verwacht werd en wat de consequenties waren als hij er niet aan voldeed.
Hij huppelde de dagen door, zit in een topklas (op 1 september zei hij al: ‘Mama, dit wordt een topjaar!’ dus ik wist ook hoe gezellig het werd 😅), het online puntensysteem was nog niet actief (de wet van murphy in het onderwijs zeker?!), dus no stress!
En daar was het dan ineens, dat eerste rapport van het nieuwe jaar.
Het was beter dan ikzelf verwacht had, gezien zijn minimale inspanningen en no stress mentaliteit, maar heel goed kon ik het nu ook niet noemen. Voor wiskunde, Latijn en Frans scoort hij in de 50. Niet zo best als je de richting Latijn-Wiskunde wil volgen …
Het oudercontact was dan ook heel duidelijk: ‘Mama, je mag hem niet lossen!’
En zo geschiedde, de woensdagen waren terug zoals vorig jaar: studeren in de keuken, dicht bij mij. En wat koester ik dat eigenlijk. Want je merkt dat het hem deugd doet, die “controle”. Hij werkt geconcentreerd, ijverig en af en toe mag ik hem ondervragen.
Hoewel ik soms echt snak naar me-time, doet het me ook zoveel deugd om te weten dat mijn puber me nog altijd graag dichtbij heeft …
