Mijn verhaal gaat verder waar ik vorige keer eindigde, namelijk in het vijfde middelbaar. Daar zat mijn dochter ondertussen. Mijn 15-jarige dochter, op een nieuwe school, een jaartje jonger dan alle anderen. Op de school die ze wilde, tussen de vrienden met wie ze zo graag haar tijd spendeert.
Ze startte in 5 Wetenschappen-Wiskunde. En ja, na een jaartje examencommissie bleek haar kennis van wiskunde etc. toch net wat tegen te vallen. Want examencommissie, dat is eigenlijk één keer keihard blokken voor een examen, en daarna mag/kan je dat vak vergeten voor de rest van het jaar. En dus zat die kennis dus toch net iets dieper dan gedacht.
Zo begon ze in september van dat vijfde middelbaar volop te blokken. Ze leerde bij, via YouTubefilmpjes (dankzij corona staan al die schoollessen plots online), via extra vragen bij de leerkracht, en zelfs met een bijles. Na welgeteld twee slechte toetsen dat trimester was ze weer helemaal bij met alle leerstof.
Haar doorzettingsvermogen, het is echt bewonderingswaardig. Als dat kind iets in haar hoofd heeft, dan gaat ze er echt voor. Tegen december dat jaar was alle mogelijke achterstand vlotjes weggewerkt en … je raadt het al … het werd allemaal nogal makkelijk. De leerstof werd wel erg traag bekeken en geoefend op school, en versnellen was nu niet zomaar een optie. Ze moest het curriculum doorlopen zoals alle anderen.
Dit was natuurlijk wel waar we wat schrik voor hadden, dat de verveling snel zou toeslaan. En dat ze dan alsnog voor examencommissie zou kiezen voor de derde graad van het middelbaar. Maar niets was minder waar. Ze bleef gewoon inzet tonen voor school, en genoot ondertussen volop van het tienerleven. Uitgaan, afspreken met vrienden … Ze deed alles en had toch nog redelijk veel vrije tijd om tja … te slapen en te luieren. Zoals elke puber graag doet, vermoed ik.
In het vijfde middelbaar zijn we dan al enkele keren naar de universiteiten op bezoek gegaan, om te kijken wat ze graag wilde doen. Maar het bleek moeilijk om zich op één richting vast te pinnen. Hoe duidelijk en zeker ze normaal is, hoe besluitelozer ze nu bleek.
Dat begrijp ik wel, welke richting je kiest om verder te studeren, das toch niet evident. En behoorlijk bepalend voor de rest van je leven. Ik mocht er niet meer over praten, ze blokkeerde als het over verder studeren ging. Dus prima, we lieten het die zomer even liggen en wachtten af.
En ja hoor, in september van haar zesde middelbaar (ze was toen nipt 16 jaar) kwam ze met geneeskunde. Dit vermoedden we al, we waren ook al naar enkele info-sessies geweest, van onder andere geneeskunde. En dit leek nu wel echt iets voor haar. Maar zoals altijd mochten we haar ook hier totaal niet pushen en lieten we ze haar eigen keuzes maken. We hadden ondertussen wel geleerd om ze hierin los te laten.
Ze heeft zichzelf dan op haar middelbare school ingeschreven voor een extra les elke week, ter voorbereiding van het ingangsexamen. Ook via de universiteit kon je enkele zaterdagen lessen krijgen ter voorbereiding.
Vanaf januari 2023 is ze volledig voor dat ingangsexamen gegaan. Ok, misschien nog niet volledig. Ze ging nog uit, amuseerde zich op de chiro, en was vaak van huis met vrienden. Maar ze spendeerde elke week toch tijd aan dat examen. En elke week werd dat een beetje meer tijd. Ze maakte samenvattingen, bekeek filmpjes, herhaalde alle leerstof. Ze stelde ook steeds vragen aan haar leerkrachten die, het moet gezegd, steeds klaarstonden om ze te helpen.
Tussendoor, laten we dat niet vergeten, deed ze ook gewoon het zesde middelbaar Wetenschappen-Wiskunde. Nooit een slecht cijfer gezien, nooit een slechte commentaar gelezen op haar rapporten. Ik snap zelf niet altijd hoe ze het allemaal klaarspeelde.
Fast forward naar 27 juni: Proclamatie zesde middelbaar! Dit hoofdstuk was afgerond, op naar het volgende hoofdstuk.
Na haar eindexamens is ze bijna non-stop bezig geweest met haar ingangsexamen geneeskunde. Terwijl anderen uitgingen en hun proclamatie vierden, zat zij achter haar laptop en achter haar boeken. Op 4 juli deed ze haar ingangsexamen. Met een klein hartje, want tja, de slaagkans ligt niet geweldig hoog. Er deden 4545 studenten mee aan het ingangsexamen op 4 juli 2023.
Sinds 4 juli heb ik geen nacht meer doorgeslapen. Zij en mijn man ook niet. Stress dat dat gaf in het gezin. Want slim zijn is niet genoeg. Je moet inzicht hebben, en blijk van mensenkennis, etc.
We weten sinds gisteren 14u dat mijn dochter bij 1 van de 1.598 studenten is die ‘ gunstig gerangschikt’ werden. Want je moet niet alleen slagen, je moet ook bij de beste zijn. Het was een ontroerend moment, met veel gegil en geween. Ik kan niet uitleggen wat dat doet met een mens, om na al die tijd, na al die voorbereiding, na alles wat ze ervoor gedaan heeft … op dat scherm te zien verschijnen: ‘Proficiat, u ben gunstig gerangschikt voor het ingangsexamen geneeskunde’.
Ik blijf het ongelooflijk vinden. Haar traject, haar inzet, haar drive om alles te doen zoals zij het wil.
Dus hier zijn we nu. Ik heb ze net ingeschreven aan de Universiteit, mijn 16-jarige dochter. Ik word er stil van.
Maar het leven gaat door. Momenteel wordt alle energie ingezet voor het chirokamp. Want dat komt eraan. Als aspirant, bijna leiding. Dat gaat ze er dan ook nog ‘even’ bijpakken natuurlijk. Het eerste jaar universiteit, gecombineerd met het eerste jaar leiding op de chiro. En waarom niet? Ze kan het, ze wil het. Dus ga ervoor. Ze pakt het leven met twee handen aan en geniet er met volle teugen van.
En wij, wij kunnen eigenlijk alleen maar aan de zijlijn staan en ze toejuichen. En klaarstaan voor als het toch ooit tegenzit. Ik wil geloven dat onze steun, ook al wil ze nog zo zelfstandig zijn, toch geholpen heeft. Ons luisterend oor, onze hulp als ze snel moest afprinten, onze handige handen als ze te laat was en haar fiets niet helemaal meewilde ….
De kleine dingen, daar waren wij voor. De grotere, die heeft ze zelf verwezenlijkt. Ze gaat ervoor, en wat zijn wij trots op onze grote meid!
A.
